ثابت شده است استعداد حتی اگر کشف هم شود، تضمینی نیست که موفق شده و به قهرمانی برسد؛ بنابراین مکانی که به موفقیت و یا پرورش استعداد کمک کند، نیاز است. بسیار خوب است که خانواده‌ها و مسوولان ورزش، بتوانند تشخیص دهند که چه فردی در چه زمینه‌ای استعداد دارد تا آن را در مسیر صحیح خود هدایت کنند. بهترین بازه سنی برای شناخت استعدادهای ورزشی پنج تا زیر 14 سال است. معمولا خانواده‌ها به عنوان کسی که می‌خواهند کار فرزند خود را مدیریت کنند، می‌خواهند بدانند که فرزندشان در چه مسیری قرار بگیرد، موفق‌تر است و مدیر ورزشی هم می‌خواهد واقعا کسانی که استعداد دارند را در یک مسیر خاص هدایت کند که این هدف تمام مدیران ورزشی کشور‌ها بوده و آن را دنبال می‌کنند. معمولا مدیران ورزشی سه راه برای شناخت استعدادها دنبال می‌کنند که اولین راه، پیکر سنجی است؛ یعنی این‌که باتوجه به اندام فرد تشخیص داده می‌شود که او برای فعالیت در چه رشته ورزشی مناسب‌تر است. اکنون نیز نرم‌افزاری در این خصوص وجود دارد که 10 رشته اولی را که یک فرد زیر 14 سال می‌تواند در آن موفق باشد، به خانواده‌ها معرفی می‌کند.
دومین راه، تست‌های آمادگی‌جسمانی مرتبط با قهرمانی است که در این راستا از افراد تست‌های سرعت، قدرت و استقامت گرفته می‌شود و آن فردی که به طور مثال سرعتی‌کار است، وارد ورزشی می‌شود که داشتن سرعت در آن مهم باشد. پس در واقع از این راه هم می‌توان استعدادی را کشف کرد. در مدارس و تیم‌های ورزشی بیشتر از این راه استعدادیابی صورت می‌گیرد.
سومین راه از نظر روانی است که در چنین راستایی از فرد تست‌های درک و شخصیت گرفته می‌شود که بازهم در این خصوص نرم‌افزاری وجود دارد که البته به دلیل این‌که ارتباط لازم بین ارگان‌هایی که در ورزش می‌توانند تاثیر‌گذار باشند، وجود ندارد و همچنین دیگر دلایل، از این نرم‌افزار استفاده نمی‌شود.
بنابراین آموزش و پرورش در این راستا نیز باید مکان‌هایی را داشته باشد تا بتواند استعدادیابی کند؛ ثابت شده است استعداد حتی اگر کشف هم شود، تضمینی نیست که موفق شده و به قهرمانی برسد؛ بنابراین مکانی که به موفقیت و یا پرورش استعداد کمک کند، نیاز است و باید این مکان در جامعه ما وجود داشته باشد اما در واقع می‌توان گفت ما هنوز در قدم اول مانده‌ایم. این موضوع در حالی است که ما اگر استعدادیابی را هم انجام دادیم، بازهم مطمئن نیستیم که بتوانیم استعدادها را واقعا قهرمان کنیم یا خیر؛ پس باید مکان‌های علمی برای پرورش استعدادها داشته باشیم که مداوم بچه‌ها را سنجش کرده و به خانواده‌ها بگوییم فرزند شما که در این مسیر قرار گرفته است، می‌تواند رشد کند یا خیر؛ در واقع فلسفه پیدایش آکادمی ملی المپیک و یا پایگاه‌های قهرمانی در استان‌ها نیز همین بوده است.
در واقع آکادمی ملی المپیک و پایگاه‌های قهرمانی به منظور کمک به استعدادیابی و پرورش استعدادها به وجود آمده‌اند که چنین پایگاه قهرمانی در خوزستان وجود دارد ولی فعال نیست. برای استعدادیابی پیش از هر اقدامی باید سلامت جسمانی، پروسه استعدادیابی و استعدادیابی توسط متخصصان و مربیان مجرب مدنظر قرار بگیرد.
بسیاری از ورزش‌های قهرمانی استعداد خاصی را می‌طلبند؛ به طور مثال فردی که ذاتا سرعتی است، ممکن است به عنوان یک مهاجم فوتبال مستعد شناخته شود. البته بسیاری از رشته‌ها هم وجود دارند که فاکتورهای خاص و استعدادهای هم‌شکلی را می‌طلبند. به طور مثال یک فردی که ذاتا سرعتی است، می‌تواند در پست فوروارد فوتبال، دوی سرعت و یا ورزش‌های سرعتی دیگر هم موفق باشد پس نمی‌توانیم بگوییم کسی که فوتبالیست خوبی است، فوتبالیست به دنیا آمده است چرا که ممکن است اگر این فرد را به رشته دو و میدانی می‌بردیم، در این رشته هم موفق می‌شد؛ بنابراین استعدادیابی را از نظر چندین فاکتور می‌توان اندازه‌گیری کرد که به سه راه اصلی آن در مطالب قبل اشاره شد.
درکل استعدادیابی به ورزش قهرمانی بسیار کمک می‌کند و بسیاری از کشورهای دنیا در مدارس و پایگاه‌های قهرمانی خود، این اقدام را انجام می‌دهند اما همیشه به یاد داشته باشیم که پیدا کردن استعداد نمی‌تواند به ما کمک کند بلکه پرورش استعدادها نیز به اندازه استعدادیابی مهم است.