اشکان دژاگه روز گذشته تصمیم به خداحافظی از فوتبال گرفت و این هافبک خلاق ایرانی-آلمانی که سابقه بازی در تیم‌های فولهام، وولفسبورگ، هرتابرلین و ناتینگهام فارست حضور داشت و پس از آن در فوتبال ایران برای تیم‌های تراکتور و فولاد به میدان رفت اما همیشه همبازیان اشکان دژاگه برای فوتبالدوستان ایران بسیار جذاب بودند. ستارگان مطرحی که بسیاری از آنها هنوز مشغول بازی هستند و برخی از آنها مسیر جدیدی در زندگی را شروع کرده‌اند که حالا نگاهی به همبازیان او خواهیم داشت.
ادین ژکو – ۱۰۴ بازی
اشکان و ژکو در ۱۰۴ بازی از فصل ۲۰۰۷/۰۸ تا نیم فصل ۲۰۱۰/۱۱ که مهاجم بوسنیایی راه منچسترسیتی در پی گرفت، همبازی بودند. دژاگه بیشتر از هر بازیکنی برای او خلق موقعیت کرده و در این آمار به‌خصوص، این دو نفر به صورت مشترک روی ۲۵ گل اثرگذاری مستقیم داشتند. آنها با هم همچنین قهرمان بوندسلیگای آلمان شدند و اشکان دژاگه با ثبت ۳ گل و ۶ پاس گل به تیمش کمک ویژه‌ای کرده بود.
آندره آ بارزالی – ۶۹ بازی
این مرد ایتالیایی هم که در خط دفاعی مشهور یوونتوس عملکرد بسیار خصوصی داشت ولی پیش از آن، در وولفسبورگ همبازی اشکان دژاگه بود. او هم به مانند ادین ژکو در نیم فصل ۲۰۱۰/۱۱ مسیرش را از این تیم جدا کرد ولی او هم از نفراتی است که بیشترین سابقه بازی را در کنار او دارد و از چهره‌های خاصی است که با اشکان ارتباط نزدیکی داشته است.
کوین پرینس بواتنگ – ۵۲ بازی
از زمانی که نوجوان بودند، این دو نفر با یکدیگر بزرگ شدند. هرتابرلین زیر ۱۷ سال اولین تیم مشترک آنها بود و پس از آن به ترتیب راهی تیم زیر ۱۹ ساله‌ها شدند و مدتی هم در تیم دوم هرتا برلین بازی کردند. اشکان و کوین در آن مدت به تیم زیر ۱۹ سال آلمان هم در یوروی جوانان دعوت شد و توانستند تا نیمه نهایی پیشروی کنند که واکنش‌های فوق‌العاده هوگو لوریس در برابر ضربات اشکان دژاگه باعث شد تا نتیجه بازی همان ۳-۲ باقی بماند و ژرمن‌های جوان از رسیدن به فینال ناکام بمانند. با گذشت زمان آنها به تیم هرتابرلین در فصل ۲۰۰۵/۰۶ رسیدند، اما حضور در تیم اصلی چندان ادامه‌دار نبود و مسیر این دو نفر جدا شد.
ماریو مانژوکیچ – ۴۰ بازی
مهاجم کرواتی که سابقه حضور در تیم‌های میلان، یوونتوس، اتلتیکومادرید و بایرن مونیخ را دارد، جانشین ژکو در ولفسبورگ بود و پس از اینکه به این تیم آمد به مدت ۲ فصل با اشکان همبازی بود. این دو نفر هماهنگی بسیار بالایی داشتند و اشکان پاس گل‌های زیادی را برای او آماده کرده بود که این موضوع باعث می‌شد ا همکاری این دو نفر، یک همکاری به‌خصوص باشد.
جان آرنه ریسه – ۳۲ بازی
دژاگه با مدافع سابق لیورپول در فولام همبازی شده بود و این همکاری بیشتر از یک فصل طول نکشید اما با این حال، جان آرنه ریسه که پشت سر او حضور داشت، همکاری خوبی با اشکان داشت.
دیمیتار برباتوف – ۳۰ بازی
او علاوه بر ریسه با آقای گل و یکی از خاص‌ترین مهاجم‌های تاریخ لیگ جزیره نیز هم تیمی بود. این دو نفر در فولام بازی‌های خاص و دلنوازی داشتند و اگر چه اهالی کرون کاتیج در این دوران، تحت تاثیر مسائل مدیریتی و کشمکش‌های الفاید و شهید خان بودند اما دیدند مثلث دژاگه-دمپسی-برباتوف کمی شرایط را برای آنها بهتر می‌کرد.
مارتین استکلنبرگ -۱۲ بازی
گلر خاطره‌انگیز هلندی با قد بلندی که داشت، همیشه حتی پیش از اینکه به صورت رسمی از فوتبال خداحافظی کند، سوژه‌ای خاصی برای هواداران فوتبال بود. او در همان تیم فولام، سنگربان این تیم بود و دوران هم تیمی بودنشان چندان طولانی نبود.
این تصاویر را با دقت بیشتری ببینید!
مانوئل نویر درون دروازه، سامی خدیرا در مرکز زمین، مارکو مارین در سمت راست، مسوت اوزیل به عنوان یک هافبک شماره هشت، متس هوملس، ژروم بواتنگ و بندیکت هوودس در خط دفاع و از همه مهمتر تونی کروس در قلب زمین؛ مرور این نام‌ها شما را به یاد چیزی جز تیم ملی آلمان در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ نخواهد انداخت و مشخصا اشکان که بخشی از این تیم بود، سال‌های جوانی را در تیم‌های زیر ۲۱ سال و زیر ۱۹ سال آلمان می‌گذارند تا بخشی از مانشافت‌ها در مسیر قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۴ باشد اما ترجیحش پوشیدن پیراهن سفید رنگی بود که به جای عقاب درج شده روی لوگویش، یوزپلنگ ایرانی را در مرکز این پیراهن حک کرده بودند و اشکان به جای شماره ۹ با فونت مخصوص آلمانی‌ها، شماره ۲۱ تیم ملی ایران را به تن کرد.
آنها همگی در پایان مسابقات جام ملت‌های زیر ۲۱ سال اروپا در سال ۲۰۰۹ قهرمان یورو شدند و مدتی بعد بدون دژاگه و با تغییر سرمربی، قهرمان جهان شدند با این تفاوت بزرگ که دیگر خبری از حضور اشکان در آن جشن نبود.
اشکان با هر کدام از این نام‌ها که مرور شد، بیش از ۱۰ بازی همبازی بود و عضوی از این خانواده بود که نام‌های بسیاری از آنها هنوز به عنوان سرآمدان فوتبال جهان یاد می‌شود و می‌توان نوشت که اشکان در جهان‌های موازی، شاید اکنون قهرمان جام جهانی ۲۰۱۴ بود و شاید به مانند کروس هنوز در سطح اول فوتبال جهان می‌درخشید و شاید هم به مانند مسوت اوزیل، مدتی بود از فوتبال خداحافظی کرده بود.
