خوب نبودیم، با هر درجه از متر و معیاری که در نظر بگیریم، نمایش تیم ملی مقابل هنگ‌کنگ حتی از نگاه نزدیک‌ترین افراد حال حاضر در تیم ملی نمی‌تواند قابل دفاع باشد.
به‌نوعی توی ذوق همه هواداران تیم ملی و جامعه فوتبال خورده است، چراکه پیش از بازی با هرکدام از هم‌وطنانمان که صحبت می‌کردیم، آن‌ها خودشان را برای تماشای یک بازی یک‌طرفه و برد با اختلاف چهار یا پنج گل آماده کرده بودند، اما شرایط بازی به شکلی پیش رفت که نه برای پیروزی پرگل و روحیه‌بخش، که صرفا برای گرفتن سه امتیاز باید خدا را هم شکر کنیم.
حالا شاید بیشتر دلیل ناراحتی شدید یورن آندرسون را پس از دریافت گل از مهدی قایدی می‌فهمیم، درواقع او با آنالیز دقیقی که از دیدار قبلی انجام داده بود، شناخت خوبی از تیم ملی پیدا کرد و به‌نوعی فکر همه‌جا را کرده بود جز آن بغل پای تمیز مهدی قایدی که این روزها ستاره شماره یک تیم ملی محسوب می‌شود.
البته هنگ‌کنگ تا حدی خوش‌شانس هم بود، اگر یک‌بار دیگر بازی را تماشا کنید متوجه خواهید شد که در چند نوبت فرصت‌های خوبی را از دست دادیم و در برخی از لحظات هم واکنش گلر ۳۳ ساله این گروه، مانع از برد تیم ملی با اختلاف بیش از یک گل شد.
اما موضوعی که باعث تعجب است و اینجا در دوحه از آن بیشتر از هر چیزی صحبت می‌کنند، هجمه‌های بیش از اندازه به تیم ملی در شب پیروزی و صعود به مرحله بعدی است.
می‌پذیریم که جایگاه فوتبال ایران در مرتبه‌ای است که نباید دغدغه‌ای برای صعود از گروه یا برد مقابل هنگ‌کنگ نداشته باشد، اما می‌توان نتایج و نمایش تیم ملی را در مقام مقایسه با سایر مدعیان قرار داد.
هجمه‌ها و شدت انتقادات پس از دیدار مقابل هنگ‌کنگ زمانی قابل‌قبول است که سایر رقبای ما در این جام و مدعیان اصلی این تورنمنت به‌سادگی از پس رقبایشان برآمده باشند و تنها تیم ملی ایران از بین آن‌ها انتظارات را برآورده نکرده باشد. کافی است به نتایج ژاپن و کره به‌عنوان دو تیمی که گفته می‌شود حسابشان را از سطح آسیا جدا کردند بپردازیم یا برد با اعمال شاقه عربستان مقابل عمان و واکنش خبرنگارانشان پس از گل را به خاطر بیاوریم که آن‌چنان داشتند شادی می‌کردند که گویا قهرمان آسیا شدند.
درواقع با تمام این احوالات تیم ملی توانسته با دو برد از دو بازی و پنج گل زده و یک گل خورده به کار خودش در دور دوم مرحله گروهی پایان دهد. فراموش نکنیم که سال‌به‌سال، میزان اختلاف تیم‌ها چه در سطح قاره کهن و چه در مقیاس جهانی در حال کاهش است و دیگر کمتر شاهد نتایج یک‌طرفه آن‌هم در سطح یک تورنمنت خواهیم بود.
یادمان باشد که نتایج تیم‌های ملی در یک تورنمنت به اهمیت جام ملت‌های آسیا با این درجه از زرق‌وبرق را با یک دیدار دوستانه یا دیداری در مقدماتی جام جهانی در یک کفه ترازو قرار ندهیم.
اینکه تیم ملی را در کوران مسابقات در شب برد و صعود از گروه با هر درجه از کیفیتی تا به این حد تحت‌فشار قرار می‌دهیم تنها میزان فشار را افزایش می‌دهیم و هیچ کمکی به مجموعه تیم ملی نخواهیم کرد.
به چهره بچه‌ها در هنگام عبور از میکسدزون توجه کنید تا متوجه روحیه تیم ملی در برهه کنونی شوید. شاید هیچ‌وقت تیم ملی ایران طی این چند سال گذشته تا این اندازه به تقویت روحیه احتیاج نداشته و زیر سؤال بردن نمایش تیمی که خود سرمربی و مهره‌هایش نقایص آن را زودتر از سایرین پذیرفته‌اند، تنها باعث بازگشت زودهنگام تیم ملی از دوحه و طولانی‌تر شدن طلسم ناکامی ما در جام ملت‌های آسیا می‌شود.
نسل حاضر تیم ملی به رهبری امیر قلعه‌نویی می‌تواند ما را به آرزوهایمان برساند، اگر ساز حمایتمان را با اهداف بزرگ تیم ملی کشورمان، کوک کنیم.