آنجلا مرکل، صدراعظم قدرتمند آلمان دیروز دست به اقدام بی‌سابقه‌ای زد؛ او رودرو با مردم، مستقیم از قاب تلویزیون با تک‌تک آلمانی‌ها درباره‌ی بحران #کرونا حرف زد، در یکی از تاثیرگذارترین و به‌ترین نطق‌های عصر ما. چکیده‌ی سخنرانی مرکل را بخوانید:
این بزرگ‌ترین چالش آلمان، نه از زمان اتحاد دوباره آلمان که از زمان جنگ جهانی دوم است .از آن زمان تاکنون هیچ چیز تا این حد، زندگی ما در کنار یک‌دیگر را تحت تاثیر قرار نداده … تنها وقتی از پس این بحران برمی‌آییم که تمام شهروندان این را وظیفه خودشون بدانند؛ موضوع جدی هست و شما هم جدیش بگیرید. تا وقتی درمان یا واکسنی وجود نداشته باشد، تنها یک کار می‌شود کرد: کند کردن روند شیوع و کش دادنش به چندین ماه تا بتوانیم زمان بخریم تا دارو و واکسن کشف شود و بیمارستان‌های مان آماده باشند.
حتی سیستم سلامت ما هم که یکی از بهترین‌ها در جهان هست، اگر بیماران زیادی با وضعیت وخیم به آن هجوم بیاورند، کم می‌آورد. کسانی که حال‌شان وخیم می‌شود، عدد و رقم نیستند، پدر یا پدربزرگ‌اند، مادر و مادربزرگ، همسر و انسانند. ما جامعه‌ای هستیم که زندگی تک‌تک انسان‌ها برای مان ارزش دارد.
به همه کسانی که در بیمارستان‌ها و سیستم بهداشت کار می‌کنند:
کاری که می‌کنید خیلی بزرگ است. از صمیم قلب تشکر می‌کنم. و حالا یک موضوع حیاتی‌ست: زندگی اجتماعی را تا جایی که می‌شود متوقف کنیم. دولت به کار خودش ادامه خواهد داد اما هر چیزی را که انسان‌ها و جامعه رو تهدید کند، باید کاهش بدهیم. محدودیت‌های کنونی در تاریخ جمهوری فدرال آلمان سابقه ندارند. برای کسی مثل من که آزادی سفر حقی بوده که براش سخت جنگیدم، چنین محدودیت‌هایی فقط در شرایط کاملا اضطراری توجیه‌پذیر هستند اما فعلا این محدویت‌ها برای حفظ جان انسان‌ها ضروری‌اند.
تضمین می‌دهم: دولت همه کار می‌کند تا تاثیر اقتصادی بحران را کاهش بدهد و فرصت‌های شغلی را حفظ کند. اقلام ضروری همیشه موجود خواهند بود. قفسه‌های خالی فروشگاه‌ها به سرعت پر می‌شوند. احتیاط در خرید خوب است، انبار کردن اما بی‌معنی و کاملا ضد هم‌بستگی‌ست. از کارکنان سوپرمارکت‌ها تشکر می‌کنم. آن‌ها سر کار می‌روند تا چرخ این مملکت به معنی دقیق کلمه بچرخد.
اما اقدامات دولت خنثی می‌شوند اگر ابزار اصلی علیه #شیوع بیماری به کار گرفته نشود: این ابزار خود ما هستیم. وحشت نکنید، اما هرگز فکر نکنید که شما کاره‌ای نیستید. از هیچ‌کس نمی‌شود صرف‌نظر کرد. اپیدمی نشان می‌دهد که ما چقدر آسیب‌پذیر و چه‌قدر به هم‌دیگر وابسته‌ایم. همه برای کنترل این وضعیت نقش دارند. نفرین نشده‌ایم که واگیری سریع ویروس را منفعلانه تماشا کنیم. ابزاری علیه‌ش داریم: باید ملاحظه داشته باشیم و از هم فاصله بگیریم. می‌دانم سخت است. می‌دانم که در زمانه‌ی سختی می‌خواهیم به هم نزدیک باشیم، از نظر فیزیکی هم نزدیک باشیم. اما در این لحظه درست برعکسش درست است.
هیچ‌کس را تنها نذارید. باید به عنوان خانواده و به عنوان جامعه، راه دیگری (جز نزدیکی فیزیکی) پیدا کنیم برای با هم بودن، راه‌های خلاقانه که از پس ویروس بربیایند. باید راه‌هایی پیدا کنیم دوستی‌مان رو نشان بدهیم. یک بار دیگه شروع کنید به نامه نوشتن. پست که کار می‌کند.
از همه با جدیت تقاضا می‌کنم: از قوانینی که فقط برای مدت کوتاهی وضع شده‌اند پیروی کنید. دولت بررسی می‌کنه که چه چیزی را باید اصلاح کرد و چه اقدام دیگری ضروری‌ست. این وضعیت دینامیک‌ست و باید یاد بگیریم و با ابزارهای جدید واکنش نشان بدهیم. شایعه‌ها را باور نکنید. با یک وظیفه تاریخی مواجهیم که فقط در کنار هم دیگر از پسش بر خواهیم آمد.
مطمئنم از بحران عبور می‌کنیم. اما چند نفر از عزیزان‌مان رو از دست خواهیم داد؟ بخش زیادی از آن به خود ما بستگی دارد. می‌توانیم تصمیم بگیریم با هم هم‌کاری کنیم و محدودیت‌های کنونی را بپذیریم. به تک‌تک ما بستگی دارد. حتی با این که این تجربه بی‌سابقه‌ست، باید برمبنای دل و عقل‌مان رفتار کنیم.
مراقب خودتان باشید.
🔃 ترجمه از امید رضایی