به گزارش ورزش سه، هر سال یکی از مهم ترین رویدادهای جهانی حول فوتبال، مراسمی است که در آن برترین های دنیا اعلام می شوند. فدراسیون جهانی فوتبال به صورت اختصاصی جایزه هایی تحت عنوان The Best را به برترین های هر حوزه می دهد. این مراسم برای برترین های فصل اخیر، امشب در میلان ایتالیا در جریان است.
جدا از عناوین فنی که توجه کل رسانه ها و مردم دنیا به آنها جلب شده، یک جایزه ویژه هم وجود دارد که به افرادی خارج از مستطیل سبز و بیرون از کادر تیم ها داده می شود؛ جایزه بهترین هوادار سال جهان.
چندی پیش فیفا سه نامزد نهایی کسب این جایزه را اعلام کرد که هواداران تیم ملی هلند در جام جهانی زنان، سیلویا پرین گرکو و خوستو سانچز نامزدهای نهایی این عنوان بودند.
قصه هلندی ها در مقایسه با دو داستان دیگر، چندان ویژه نبود. مردمی که در طول برگزاری مسابقات جام جهانی زنان خیابان ها و استادیوم های فرانسه را قرق کرده بودند و تا فینال هم به شکلی شگفت انگیز از تیم ملی شان حمایت کردند. اما دو داستان دیگر، به شکل ویژه ای احساسات برانگیز بود.
داستان اول، خوستو سانچز، پدر اروگوئه ای بود. او که در شهر مونته ویدئو طرفدار تیم اتلتیکو سرو بوده، پسری داشته که هوادار تیم رقیب، یعنی رامپلا بوده است. یک روز خبر فوت فرزند به خوستو داده می شود و این پدر از آن روز به بعد، طرفدار تیم رامپلا شده و هر بازی در استادیوم به تشویق این تیم می پردازد.
اما امشب در میلان، دیگر داستان احساسی منتخب فیفا بود که جایزه بهترین هوادار سال دنیا را به دست آورد. سیلویا پرین گرکو، مادر برزیلی طرفدار تیم پالمیراس، به پاس ۵ سال همراهی فرزند نابینایش در استادیوم و گزارش زنده بازی های پالمیراس برای او، جایزه بهترین هوادار فیفا را به دست آورد.
نیکولاس، فرزند سیلویا، به دلیل برخی اختلالات، در ۴ ماهگی به دنیا آمد و از ابتدا نابینا بوده. او اکنون ۱۲ سال دارد. از ۵ سال پیش این مادر و فرزند با هم به استادیوم می رفتند و سیلویا برای پسرش بازی ها را گزارش می کرده است؛ دقیقا مشابه قصه ای که محمد و عادل، در فوتبال ایران داشتند و یکی از جذابیت های اصلی بازی های نساجی در ورزشگاه شهید وطنی بودند.
سیلویا پرین گرکو در گفت و گویی که با خبرنگار ورزش سه داشت، اظهار داشت: نیکولاس همیشه به فوتبال علاقه داشته است. از ۵ سال پیش ما استادیوم رفتن را شروع کردیم. اوایل من یک هدفون روی گوش او می گذاشتم تا گزارش بازی را بشنود. اما بعدا متوجه شدم که دوست دارد صدای جمعیت و استادیوم را هم بشنود و از لحظات بازی لذت ببرد. این جرقه ای شد تا من شروع به گزارش بازی ها برای او کردم.
او افزود: باشگاه پالمیراس همیشه به یاد نیکولاس هست و رفتار بسیار خوبی با او دارد. نیکولاس تمام بازیکنان را می شناسد. او فرصت پیدا کرده با بازیکنان و مربیان این تیم ملاقات داشته باشد. حتی سال گذشته زمانی که تیم قهرمان ایالت شد، نیکولاس با همه اعضا به روی استیج رفت تا قهرمانی را جشن بگیرد.
این مادر فداکار ادامه داد: ما همه بازی ها را به ورزشگاه نمی رویم اما من هیچوقت از تکرار این کار و گزارش بازی برای فرزندم خسته نمی شوم. هرچند گزارش من هم شبیه گزارش های تلویزیونی نیست. همان چیزهایی را که می دانم، برای نیکولاس می گویم. مثلا برایش می گویم که رنگ موی فلان بازیکن، این است. (می خندد)
سیلویا کمی درباره فرزندش برای ما گفت: بازیکن مورد علاقه نیکولاس در پالمیراس، دودو است. فکر نمی کنم بیرون از کشور بازیکن محبوبی داشته باشد.
وی افزود: من خودم هم هوادار پالمیراس هستم. زمانی که یک دختر بچه بودم، همراه پدرم به استادیوم می رفتم. همیشه طرفدار این تیم هستم.
او در ادامه گفت: من در برزیل شنیدم که بعضی افراد شرایط مشابه ما دارند اما هیچوقت نتوانستم با آنها دیدار کنم. من ۵ سال است که این کار را انجام می دهم اما تازه سال قبل بود که یک نفر ما را در استادیوم دید. این همان چیزی است که من می خواهم به دنیا نشان بدهم؛ اینکه انسان های معلول، غیر قابل تماشا نیستند.
ضمن اینکه این کودک نابینای برزیلی در بازی های اخیر دوستانه تیم ملی برزیل موفق شد به استادیوم راه پیدا کند و در کنار ستارگان ملی پوش کشورش بایستد.