نیاکان شکارچی انسان وضعیتی مشابه ورزشکاران استقامت فعلی داشته‌اند و کلید تکامل انسان در مهارت بالای این موجود در دویدن نهفته است. محققان تأکید می‌کنند که انسان معاصر طی یک قرن اخیر بر خلاف طبیعت و ذات ورزش دوستش بسیار کم تحرک شده است، این درحالی است که اجداد و نیاکان شکارچی ما، ورزشکاران استقامتی بودند.
محققان دانشگاه آریزونا در یک پژوهش، قدرت استقامتی و تأثیر دویدن را در دو موجود ذاتا ورزشکار یعنی انسان و سگ و موش خرما به عنوان یک حیوان تنبل مورد مقایسه قرار دادند.
بر خلاف انسان و حیوان ورزشکاری مانند سگ، موش خرما علاقه چندانی به دویدن ندارد و از این کار لذت نمی‌برد.
بسیاری از دوندگان حالتی از سرخوشی یا نشئگی دویدن (runners high) را تجربه می‌کنند که ناشی از ترشح ماده شیمیایی طبیعی موسم به اندو- کانابینوئید (endocannabinoid) در مغز است که با احساس خوشی و رضایت در فرد همراه است و اغلب ورزشکاران به دلیل ترشح این ماده پس از ورزش روحیه بسیار شادتری دارند.
اما تحقیقات اندکی درخصوص نقش ماده اندو- کانابینوئید در ایجاد حس سرخوشی در پستانداران و حیوانات پر تحرک مانند سگ صورت گرفته است.
در این تحقیق اثر این ماده شیمیایی در بدن انسان، سگ و موش خرمایی در هنگام دویدن مورد بررسی قرار گرفت و از شرکت کنندگان قبل و بعد از دویدن بر روی تردمیل، نمونه خون گرفته شد.
آزمایشات نشان می‌دهد که سطح ماده اندو- کانابینوئید در خون انسان پس از ورزش کردن افزایش چشمگیری می‌یابد. همچنین حیواناتی مانند سگ که برای فعالیت‌های استقامتی تکامل یافته‌اند، مانند انسان از اثرات سرخوشی ناشی از ترشح ماده شیمیایی اندو- کانابینوئید بهره‌مند می‌شوند.
پروفسور «دیوید رایچلن» از محققان دانشگاه آریزونا خاطرنشان می‌کند: فعالیت‌های هوازی نقش مهمی در تکامل سیستم‌های مختلف بدن انسان ایفا کرده‌اند و این مسأله می‌تواند دلیل مناسب بودن تمرینات ایروبیک بر سلامت انسان را توضیح دهد.
به گفته پژوهشگران، استفاده از سیستم اندو- کانابینوئید می‌تواند باعث ایجاد انگیزه در افراد برای ورزش کردن و تجربه دلپذیر «سرخوشی دویدن» شود.
نتیجه این پژوهش در مجله «Experimental Biology» منتشر شده است.