استاد دانشكده تربيت بدني دانشگاه تهران با اشاره به انحلال ورزش همگاني در بخش ورزش دانشجويي معتقد است كه ورزش دانشجويي در شرايط كنوني به سمت و سويي كشيده شده كه دانشجويان تنها به عنوان تماشاگر با حضور در سالن‌هاي ورزشي فقط به تشويق تيم‌هاي دانشگاهي خود مي‌پردازند.
دكتر عباسعلي گائيني در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) با اشاره به اين مطلب كه مشكل اصلي ورزش دانشجويي طي 3 سال گذشته ريشه در تصميم‌گيري‌هاي فردي است، خاطرنشان كرد: بزرگ‌ترين دغدغه ورزش دانشجويي مسائل تعليم و تربيتي آن است كه اين امر ناشي از عدم شناخت علوم ورزشي است.
وي اضافه كرد: در ورزش حرفه‌اي مديران براي كسب موفقيت تيم‌هاي ورزشي خود به هر ابزاري ولو استفاده از مواد ممنوعه كه امري ناجوانمردانه است چنگ مي‌زنند و يا اينكه قهرمان ملي را در قالب تيم‌هاي ورزش دانشجويي راهي مسابقات مي‌كنند؛ البته در اين خصوص مقصر كساني هستند كه براي كسب مدال طلا، نقره و برنز به بنيان ورزش دانشجويي پشت مي‌كنند و مرزهاي اخلاقي، علمي و جنبه‌هاي تعليم و تربيت ورزش دانشجويان را با ورود اين گونه آلودگي‌ها، آن را را از جنبه شاد بودن و لذت بردن از انجام ورزش خارج مي‌كنند.
اين استاد دانشگاه تصريح كرد: ورزش دانشجويي بايد به سمت و سويي حركت كند تا دانشجويان به محض فارغ شدن از فعاليت‌هاي درسي دانشگاه به زمين‌هاي ورزش هجوم ببرند و از رقابت در اين ميدان‌ها كامياب شوند تا روح خود را براي يك كار علمي جدي آماده كنند.
وي گفت: آن‌هايي كه الگوي مديريت را براي ورزش دانشجويي نسخه مفيدي مي‌دانند در حقيقت فقط به ظواهر كار مي‌انديشند؛ در حالي كه ورزش دانشجويي بايد خاص دانشجويان باشد نه اينكه قهرمانان خارج از دانشجويان دانشگاه پديدار شوند كه از توانايي‌هاي ورزش آن‌ها فقط براي كسب مدال‌هاي بين‌المللي استفاده شود.
گائيني اظهار داشت: نخستين دوره بازي‌هاي المپيك جوانان در سال 2010 از سوي IOC در كشور سنگاپور نمونه بسيار خوبي براي ورزش دانشجويي است، در اين مسابقه‌هاي فرهنگي نگاه تفريحي به مسابقه‌ها و تبادل ورزشي ـ فرهنگي ميان جوانان در كشورهاي مختلف از اهميت ويژه‌اي نسبت به برد و باخت در اين رقابت‌ها برخوردار بود و بازي‌ها طوري طراحي شده بود كه برد و باخت جنبه نمادين و نمايشي داشت نه جنبه حرفه‌اي، بنابراين اعتقاد دارم ورزش دانشجويي در داخل كشور ما نيز بايد با استفاده از اين الگوها طراحي و اجرا شود اما به نظر مي‌رسد جنبه فني، حرفه‌اي و تكنيكي بازي‌هاي دانشجويي طي چند سال اخير بيش از حد مورد توجه بوده است.
استاد دانشكده تربيتبدني دانشگاه تهران تاكيد كرد: ايده‌آل من از ورزش دانشگاهي اين است كه تمام دانشجوها صرف نظر از واحدهاي يك و دو تربيت بدني با تحصيل در علوم ورزش و انجام برنامه‌هاي غير ورزشي، كم سازمان يافته و بدون وابستگي به عنوان‌هاي مختلف به رقابت‌هاي جدي بپردازند، البته به اعتقاد من تفكر غالب در ورزش دانشجويي در حال حاضر با اين اصول اصيل بسيار متفاوت است.
وي يادآور شد: ورزش دانشجويي و دانش‌آموزي دو مصداق متفاوتي هستند كه ويژگي‌هاي اصلي آن‌ها به 2 بند مهم بستگي دارد، در وهله اول اينكه بايد ابعاد تعليم و تربيت در ورزش آن‌ها بايد تقويت شود و فلسفه كار آن‌ها از فلسفه ورزش قهرماني متمايز شود و ديگر اينكه كاملا جنبه همگاني و فراگير داشته باشد. در يك كلام مي‌توانم بگويم ورزش دانشجويي خاص شده و با روح جنبش ورزش دانشجويي مغايرت دارد.
گائيني همچنين با اعلام مخالفت نسبت به راه‌اندازي ليگ حرفه‌اي در ورزش دانشجويي گفت: با گسترش ورزش به صورت تكنيكي، تاكتيكي و انجام فعاليت‌هاي حرفه‌اي در قالب راه‌اندازي ليگ مخالفم و معتقدم بايد با برنامه‌ريزي ورزش ممتد، پيوسته و رقابت‌هاي هفتگي به صورت برنامه‌هاي آزاد و سرگرم كننده فضاي شادي را براي دانشجويان فراهم كنيم.
اين استاد دانشگاه در پايان با بيان طنزي «تو به فكر پول خرد باش، پول خرد خود به فكر اسكناس خواهد بود» تاكيد كرد: اگر به فكر همگاني كردن ورزش دانشجويي باشيم بديهي است قهرمانان زيادي از ميان آن‌ها پرورش خواهند يافت. متاسفانه هرم ورزش دانشجويي هم‌اكنون معكوس و واژگون شده است، به طوري كه تمركز براي انجام فعاليت‌هاي ورزش دانشجويي در نوك هرم قرار گرفته و توجه به قاعده و توسعه ورزش دانشجويي كه قاعده دوم را تشكيل مي‌دهد تقريبا فراموش شده است.