فاصله

خیلی وقته دلم به نوشتن نمیره.تنها دلیلش هم روزمرگی و مشغله است ولاغیر. اما میون این همه مشغله یه موضوعی این اواخر لبخندم رو روی لبهام نشوند.شاید تعداد دانشجوهام که زود یا دیر دفاع کردن دیگه خاطرم نیست و به عبارتی برام مهم نبوده اما این چند وقت هم تمام تلاشمو میکردم تا به بهترین نحو کمکشون کنم. تعریف نیست قطعا این وظیفه استاد راهنما وحتی مشاوره. اما من حتی کوچکترین تماس ها رو سعی کردم بی جواب نذارم حتی اگه شده با یه پیام. بعضی شبها انقدر درگیر مرور فصول مختلف کارهاشون میشدم که فراموش میکردم وقت خوابم گذشته. خوشحالیم از اینها نبود. سال ۹۰ تو یکی از واحدهای دانشگاهی شروع به تدریس کردم. بعد از مدتی مجوز ارشد رو گرفتیم و تعدادی از اون دانشجوهای مقطع کاردانی و کارشناسی اومدن و تو مقطع ارشد شروع به تحصیل کردن. این چند وقت اونها دفاع کردن و بهم فهموندن دیگه دارم پیر میشم. نه به معنای واقعیش ولی گذر زمان رو اصلا حس نکرده بودم تا اینکه روز دفاع به همکارهام گفتم انگار دیروز بود که این بچه ها برای کارشناسی تو ترم یک با من آناتومی و فیزیولوژی انسانی داشتند. این موضوع رو به فال نیک گرفتم. میدونم مشکلات و دغدغه هام چند برابر شده اما باید از میانسالی و ته مونده انرژیم نهایت بهره رو ببرم. امسال رو خوب شروع نکردم اما میخوام خوب تمومش کنم. درمورد ورزش هم یکی دوتا پیشنهاد خوب دارم. پیشنهاداتی که هم جنبه فنی داره و هم مدیریتی. امیدوارم بعد چند سال تو شاهین شهر بتونم یه کاری صورت بدم در حد بضاعت.
حسبنا الله و نعم الوکیل