استاد دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران معتقد است، درمعقوله استعداد یابی نهادهای مصرف کننده ورزش و دستگاه های سفارش کار در یک جا متمرکز شده‌اند و مشخص نیست چه کسی متولی اصلی بحث استعدادیابی است.
دکتر عباسعلی گائینی درگفت وگو با خبرنگار علم و ورزش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره مقوله استعدادیابی در ورزش کشور اظهار کرد: بحث استعدادیابی را می توان به دو بخش تقسیم کرد؛ مبنای علمی آن که ظرفیت بالایی درکشور دارد که بر اساس این پتانسیل بالا می توان برنامه‌ریزی کرد و از این پتانسیلمورد استفاده قرار داد و دیگر بحث مدیریت در استعدادیابی است که در این زمینه چرخه روانی در بسیاری بخش‌ها دیده نمی شود و همواره کندی حرکت، نگاه توام با شک و تردید و عدم درک و استنباط مدیران از مقوله استعدادیابی جزء موارد مهم و حائز اهمیت در این بحث هستند.
وی افزود: به لحاظ برنامه ریزی، یک برنامه ریزی علمی دراز مدت برای کشف و بررسی استعداد نداریم و اگر برنامه‌هایی نیز طراحی می شود کمتر تا انتها درمقوله های علمی تداوم پیدا می کند چون مسائل علمی زمان بر هستند و در زمان کوتاه جواب نمی دهند. لذا چون نگاه مدیران فقط معطوف به دوران مدیرت‌شان است تعامل این ظرف زمانی برای به بار نشستن برنامه های استعدادیابی را ندارند.
گائینی خاطرنشان کرد پیش از آن که به دنبال طراحی برنامه های علمی در این بخش باشیم باید مدیران را توجیه کنیم تا از برنامه های مقطعی فاصله بگیرند و کار دراز مدت با تخصص بودجه کافی بحث استعدادیابی راتعریف و حمایت کنند. از همه مهمتر نیروهایی که این برنامه ها را طراحی می کنند اعتماد داشته باشند تا شاهد موفقیت در آینده باشیم.
این استاد دانشگاه با تأکید به این مسأله که مقوله اصلی مقوله استعدادیابی در کشور باید مراکز علمی و دانشگاهی باشد، تصریح کرد در این زمینه مراکز علمی باید برنامه ریز باشد و سفارش دهنده سازمانهای مصرف از جمله آموزش و پرورش، فدارسیونها و از همه مهم تر وزارت ورزش و جوانان باشد، هر چند درکشور ما همکاری بین سازمانی و مراکز علمی حرکت زیادی ندارد و این امر روند کار را دچار مشکل کرده است.
گائینی در پایان گفت: اگر در تولید استعدادهای ورزشی همانند دستگاه های ساخت وساز عمل کنیم و از ظرفیت ها در حد بسیار زیاد بهره گرفته شود درتولید نیروی انسانی در ورزش نیز کمتر با مشکل مواجه می شویم.