در هیاهوی لیگ برتر ایران و بازی‌های داغ چند هفته پایانی، العین موفق شد با برد پنج گله مقابل یوکوهاما مارینوس، جام قهرمانی مهمترین رویداد باشگاهی در فوتبال آسیا را بالای سر ببرد. این یک دستاورد بسیار بزرگ و غیرقابل پیشبینی برای باشگاهی است که اگرچه تیمی صاحب سبک، باسابقه و مهم در سطح فوتبال آسیا به شمار می‌رود اما هرگز شانس اول قهرمانی مسابقات باشگاهی قاره محسوب نمی‌شود.

با این حال آنها با حذف مدعیان اصلی، الهلال و النصر عربستان، راهی فینال شدند و در دیدار نهایی توانستند یوکوهاما مارینوس ژاپن را در هم بکوبند و جام را بالای سر ببرند. جالب اینکه العین در اولین دوره لیگ قهرمانان هم توانسته بود عنوان قهرمانی را به دست بیاورد و حالا در آخرین دوره این رقابتها نیز توانسته بر سکوی نخست قرار بگیرد. افسوس بزرگ هواداران فوتبال در ایران نیز این خواهد بود که چرا در این بازه ۲۱ ساله، هیچ تیمی از لیگ برتر خلیج فارس نتوانست به این مهم دست پیدا کند؟

در این سال‌ها امارات، عربستان و قطر تنها کشورهای غرب بودند که طعم قهرمانی چمپیونزلیگ آسیا را چشیدند. این در حالی است که به زعم بسیاری از کارشناسان معتبر، لیگ برتر ایران از نظر کیفیت، دشواری و پویایی نه تنها چیزی کمتر از لیگ فوتبال در این کشورها ندارد بلکه با اختلاف در جایگاه برتر نسبت به امارات و قطر قرار می‌گیرد و حتی در مقایسه با عربستان می‌تواند دست بالا را در اختیار داشته باشد.

بنابراین، اگر قهرمانی در آسیا یک ارزش و امتیاز مهم تلقی شود، باید پرسید که چرا از این لیگ باکیفیت هرگز فاتح لیگ قهرمانان آسیا بیرون نیامده است؟

برای پاسخ به این سوال بررسی چگونگی حذف نمایندگان این فصل ایران در لیگ قهرمانان آسیا، نتایج جالبی را به دست می‌دهد:

*پرسپولیس: پرسپولیس که در گروهی دشوار با حضور النصر، الدحیل و استقلال تاجیکستان قرار گرفته بود، در همان مرحله گروهی با جام وداع کرد. بازی کلیدی حذف پرسپولیس، دیدار با النصر در ورزشگاه خالی آزادی باشد که شاید اگر اشتباه سال ۲۰۲۱ و محرومیت ای اف سی وجود نداشت، پرسپولیس در همان بازی نخست می‌توانست شرایط را تغییر دهد. اما در دیداری دیگر برابر استقلال تاجیکستان در دوشنبه، سرخپوشان به دلیل مصدومیت و سرماخوردگی، چندین بازیکن خود را در اختیار نداشتند و لیست محدود ۱۹ نفره نیز باعث می‌شد تا عملا دست یحیی گل‌محمدی برای انتخاب بازیکنانش بسته شود.

*تراکتور: سرخپوشان تبریزی در همان دیدار پلی آف برابر الشارجه شکست خوردند و با جام وداع کردند. افسوس بزرگ برای تراکتور اینکه گل نخست حریف اماراتی با خطا روی شجاع خلیل‌زاده به ثبت رسید اما فقدان وی ای آر باعث شد تا این خطا از چشم داور دور بماند. البته شاید بی انصافی باشد که همه چیز روی سر وی ای آر خراب شود، تراکتور از نظر تجربی هم تیمی ناموفق در فوتبال آسیاست و باید چندین سال برای حضور مستمر در مرحله گروهی و صعود از این مرحله تلاش می‌کرد تا شاید در سال ۲۰۲۳ با کاراکتر بهتری وارد رقابتها می‌شد.

*سپاهان: در بررسی وضعیت سپاهان فراموش نکنید که این تیم یک شکست انضباطی برابر الاتحاد داشت وگرنه می‌توانست به جای این تیم در مرحله حذفی با نوفباخور ازبکستان دیدار کند و حداقل تا مرحله یک چهارم نهایی پیش برود. اما سپاهان در دو بازی با پرمهره‌ترین تیم آسیا، الهلال، نیز نمایش بسیار خوبی را ارائه کرد و تا اواسط دیدار برگشت نیز کاملا حریف را در مشت خود داشت. اما بار دیگر کمبود بازیکن به خصوص در خط دفاعی، ژوزه مورایس را آزار داد، خصوصا اینکه حریف بدون اینکه نگرانی خاصی از این بابت داشته باشد، ستاره را با ستاره دیگری تعویض می‌کرد.

*نساجی: شاید اساسا جای نساجی در لیگ قهرمانان آسیا نبود، تیمی که به دلیل زیرساخت ضعیف برای هر بازی تماشاگران خود را از قائمشهر به استادیوم آزادی تهران می‌کشاند تا آنها از نزدیک تماشاگر شکست تیمشان باشند. نساجی هرگز در بین چهار تیم برتر لیگ ایران قرار نداشته اما با قهرمانی در جام حذفی موفق شد سهمیه مستقیم مرحله گروهی کسب کند. شاید اگر سهمیه مستقیم به تیم دیگری می‌رسید، نساجی هم به پلی آف میرفت تا حداقل پیش از صعود به مرحله گروهی یک بازی بین‌المللی را تجربه می‌کرد.

اما ناکامی نمایندگان ایران محدود به یک فصل نیست و موارد بسیاری در مورد این شکست ۲۱ ساله مطرح هستند. شاید در فصول گذشته و با قهرمانی الهلال، چنین مواردی کمتر به چشم می‌آمد اما قهرمانی که توسط تیم‌های ایرانی کاملا قابل شکست است، افسوس هواداران فوتبال ایران را بیشتر هم می‌کند.
لیگ برتر و ساختاری بزرگتر، فوتبال ایران، از ظرفیت بسیار خوبی برای موفقیت در عرصه باشگاهی برخوردار است و ارزش این موفقیت زمانی بیشتر می‌شود که به یاد بیاورید جوایز قهرمانی در لیگ نخبگان چند برابر لیگ قهرمانان تعیین شده و قهرمانی هر کدام از تیم‌های ایرانی در این رقابت‌ها می‌تواند سرنوشت این باشگاه را تغییر دهد.

قهرمانی در آسیا رفته رفته تبدیل به یک امر غیرممکن برای تیم‌‌های باشگاهی در ایران شده و این موضوع به خصوص بعد از دو ناکامی آسیایی پرسپولیس که از بهترین نسل تاریخ معاصر خود برخوردار بود، رو به فزونی رفته است. اما «الگوی قهرمانی العین» نشان می‌دهد که می‌توان با قرعه سخت و در فصل سرمایه‌گذاری هنگفت سعودی‌ها نیز با یک تیم نه چندان پرستاره و گرانقیمت به عنوان قهرمانی آسیا رسید.

پس شاید بهتر باشد که سوال اولیه «چرا قهرمان آسیا نمی‌شویم» را با پاسخ به سوال «چگونه می‌توانیم قهرمان آسیا» شویم، پاسخ بدهیم:

۱٫نیروی توانمند انسانی: اسکواد تیم‌های ایرانی غیر از چهار تیم مدعی و بزرگ، شامل نفرات پرشمار از بازیکنانی است که می‌توانند در پرسپولیس، استقلال، سپاهان و تراکتور بازی کنند و نقش داشته باشند. سطح فوتبالیست‌های ایرانی نسبت به همتایان خود در حاشیه خلیج فارس به مراتب بالاتر است و در مقایسه با دیگر بازیکنان ایرانی، تقریبا در یک سطح قرار دارد. بنابراین چنین موضوعی می‌تواند یک امتیاز ویژه برای فوتبال ایران باشد چرا که همچنان بازیکنان محلی، اکثریت ساختار تیم‌های آسیایی را تشکیل می‌دهد و عملا استخوان تیم‌های قاره در اختیار بازیکنان همان کشور است.

۲٫نیروی اجتماعی هواداری: در بازی‌های لیگ ستارگان قطر و لیگ ادنوک امارات، کمتر بازی با حضور چند ده هزار نفری تماشاگران را پیدا می‌کنید اما در ایران حتی ملوان بندرانزلی، گل‌گهر سیرجان، نساجی مازندران و صنعت نفت آبادان نیز می‌تواند تعداد کثیری از تماشاگر را به استادیوم خود بیاورند. پرسپولیس و استقلال رکورددار تماشاگر در لیگ قهرمانان آسیا به شمار می‌روند و تراکتور و سپاهان سکوهای خود را مقابل تیم‌های آسیایی به یک جهنم واقعی تبدیل می‌کنند. اگر در مورد تاثیر تماشاگر بر نتایج شک دارید، عملکرد پرسپولیس در لیگ قهرمانان ۲۰۱۵ را بررسی کنید، تیم بحران‌زده که در چهار دیدار صد هزار نفری موفق شد لخویا، پاختاکور، النصر و الهلال را از پیش رو بردارد.

۳٫جاه‌طلبی و مبارزه‌جویی: بی آنکه کلیشه باشد، باید تاکید کرد که فوتبال ایران مملو از بازیکنانی است که برای آینده بهتر، از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند. این آینده شاید در کسب دستمزد بهتر، بازی در اروپا و… خلاصه شود و نتیجه آن سبب شده تا ایران بیشتر از تمام تیم‌های شرق آسیا لژیونر بسازد و آنها را در تیم‌های قاره سبز ببیند. پیش از اینکه پیشنهاد اروپایی برسد، این بازیکنان می‌توانند در لیگ نخبگان آسیا موفقیت بزرگ باشگاهی را رقم بزنند.

۴٫تبحر در شکست‌ناپذیری: اگرچه شاید این سبک بازی به مذاق خیلی‌ها خوش نیاید اما مربیان ایرانی می‌توانند تیم‌هایی را بسازند که سخت شکست بخورند. این موضوع در تقابل با تیم‌های پرستاره منطقه می‌تواند کارآمد باشد.

اما موضوع به این موارد خلاصه نمی‌شود، دلایل مهمی نیز برای شکست در تمام این سالها وجود داشته‌اند:

*فقدان امکانات و زیرساخت باعث شده تا فوتبال در ایران با مشکلات بسیار زیادی مواجه شود. در حالی که پنج سال از ورود وی ای آر به آسیا می‌گذرد، لیگ ایران هنوز از فقدان این تجهیزات رنج می‌برد و حتی کمبودها در حد زمین تمرین و بازی نیز پیش آمده است – چیزی که هرگز برای یک تیم اماراتی و عربستانی و قطری وجود نخواهد داشت.

*سقف بودجه: چه ایرادی دارد که یک مالک خصوصی نظیر محمدرضا زنوزی سرمایه شخصی خود را در فوتبال هزینه کند؟ اگر او می‌تواند کریستیانو رونالدو را با هزینه خود به ایران بیاورد، چرا قوانین باید جلوی راه او را بگیرند؟ این موضوع برای پرسپولیس و استقلال که مهمترین باشگاه‌های ورزشی در ایران نیز به شمار می‌روند، اهمیت بیشتری هم دارد. چرا تیمی که میلیون‌ها هوادار برای خود دارد، باید چنین محدودیتی داشته باشد؟

*محدودیت لیست بزرگسالان: در حالی که تیمهای آسیایی می‌توانند تا سقف ۳۰ بازیکن را به خدمت بگیرند، اسکواد تیمهای ایرانی به ۱۹ بازیکن بزرگسال محدود شده است. به عبارتی اگر هر تیم ۴-۵ بازیکن مصدوم داشته باشد، باید در تقابل با مدعی بزرگ نظیر آسیا از نظر کم تجربه خود بهره ببرد.

*سرمایه‌گذاری اندک: فوتبال ایران از کمبود سرمایه مالی رنج می‌برد و حتی باشگاه‌های دولتی نیز توان رقابت اقتصادی با تیمهایی نظیر الهلال و النصر را که عملا به صورت دولتی اداره می‌شود، ندارد.

*قانون گریزی: شاید فوتبال ایران روی کاغذ از قوانین بسیار خوبی برخوردار باشد اما در مقام اجرا، راه‌های زیادی برای دور زدن وجود دارند. البته شاید در داخل کشور ایرادی نداشته باشد اما زمانی که کار به پروژه‌هایی نظیر مجوز حرفه‌ای می‌رسد اهمیت قانونمندی و عادت به آن بیشتر مشخص می‌شود. این موضوع برای جرایم انضباطی تماشاگران بیشتر هم به چشم می‌آید.

*برنامه‌ریزی ضعیف لیگ: لیگ ایران باوجود کیفیت بالا، همیشه بی نظمی خاصی را در خود دارد که باعث می‌شود تا نمایندگان ایران همیشه برای حضور در مسابقات خود مشکل داشته باشند.

*ضعف نیروی بین‌الملل: باشگاه‌های ایرانی بارها به خاطر اشتباه در اجرای سازوکار ثبت نام، نقل و انتقالات و… با جرایم شدید و حتی حذف از آسیا مواجه شده‌اند. اگرچه این موضوع بهتر شده اما همچنان نیروهای بین‌الملل و آشنا به قوانین ای اف سی، کمترین جای ممکن را در باشگاه‌ها به خود اختصاص می‌دهند.

*ترانسفر به خارج: ایران بیش از ۲۰ بازیکن تاثیرگذار در خارج از کشور دارد و شاید اگر همین نفرات مثل عربستان که عملا کشور بدون لژیونر است، در چرخه لیگ حضور داشتند، نمایندگان ایران شانس بسیار خوبی برای قهرمانی داشتند.

*جای خالی ستاره بین‌المللی: لیگ برتر ایران عموما تهی از بازیکنانی است که در کشورهای حاشیه خلیج فارس به وفور دیده می‌شوند. این موضوع تا جایی پیش رفته که انتقال یورگن لوکادیا به پرسپولیس در زمره مهمترین خرید تاریخ لیگ برتر قرار می‌گیرد، حال اینکه او عملا نمی‌تواند پیشنهادی مناسب از قطر، امارات یا عربستان بگیرد و جایی برای او در این کشورها نیست.

*نبود سرمربی بزرگ خارجی: همین موضوع در مورد غیبت سرمربیان بزرگ خارجی در لیگ برتر ایران هم وجود دارد. شاید اگر لیگ برتر ایران هم سرمربیان بزرگ خارجی را در خود داشته باشد، بتواند با تاثیر آنها شرایط خود را تغییر دهد.

در کنار تمام این موارد نباید از چند فاکتور مهم نیز به سادگی گذشت. ایران چهار بار در آستانه قهرمانی آسیا قرار داشت اما شکست برابر تیمهای شرق آسیایی مانع از قهرمانی شده و این احتمالا ناشی از فشار روانی تقابل با این تیم‌هاست که آنها را تبدیل به حریفان شکست ناپذیر کرده است.

در نهایت متغیر «شانس» را هم فراموش نکنید. شاید اگر دروازه‌بان یوکوهاما مارینوس در لحظه ۲-۱ از زمین اخراج نمی‌شد، العین هم نمی‌توانست به این سادگی فینال را با پنج گل به پایان برساند. اما شانس هم احتمالا یار تیمی باشد که موارد دهگانه بالا را جدی‌تر بگیرد.

بسم الله الرحمن الرحیم

مِنَ المُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا

در سالروز میلاد مسعود حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام روح بلند خادم ملت ایران، خادم الرضا حضرت آیت الله رئیسی، رئیس جمهور مردمی و محبوب آسمانی شد. رئیس جمهور پرتلاش و خستگی ناپذیر مردم ایران که در راه اعتلا و پیشرفت کشور جز خدمت به مردم بزرگ ایران سر از پا نمی‌شناخت، بر سر عهد خود ایستاد و جان خود را فدای ملت کرد. با عرض تسلیت سانحه جانسوز بالگرد، عروج رییس جمهور محبوب و خدوم و مغتنم حضرت آیت الله رییسی و همراهانش دکتر حسین امیر عبدالهیان وزیر جهادی امور خارجه، حجت الاسلام و المسلمین آل هاشم امام جمعه تبریز، دکتر مالک رحمتی استاندار آذربایجان شرقی و سایر همراهان و نیروهای شجاع ارتش و سپاه را به محضر امام عصر (عج)، رهبر عظیم الشان انقلاب اسلامی و ملت شریف ایران تسلیت عرض می‌کند.

اشکان دژاگه روز گذشته تصمیم به خداحافظی از فوتبال گرفت و این هافبک خلاق ایرانی-آلمانی که سابقه بازی در تیم‌های فولهام، وولفسبورگ، هرتابرلین و ناتینگهام فارست حضور داشت و پس از آن در فوتبال ایران برای تیم‌های تراکتور و فولاد به میدان رفت اما همیشه همبازیان اشکان دژاگه برای فوتبالدوستان ایران بسیار جذاب بودند. ستارگان مطرحی که بسیاری از آنها هنوز مشغول بازی هستند و برخی از آنها مسیر جدیدی در زندگی را شروع کرده‌اند که حالا نگاهی به همبازیان او خواهیم داشت.

ادین ژکو – ۱۰۴ بازی
اشکان و ژکو در ۱۰۴ بازی از فصل ۲۰۰۷/۰۸ تا نیم فصل ۲۰۱۰/۱۱ که مهاجم بوسنیایی راه منچسترسیتی در پی گرفت، همبازی بودند. دژاگه بیشتر از هر بازیکنی برای او خلق موقعیت کرده و در این آمار به‌خصوص، این دو نفر به صورت مشترک روی ۲۵ گل اثرگذاری مستقیم داشتند. آنها با هم همچنین قهرمان بوندسلیگای آلمان شدند و اشکان دژاگه با ثبت ۳ گل و ۶ پاس گل به تیمش کمک ویژه‌ای کرده بود.

آندره آ بارزالی – ۶۹ بازی
این مرد ایتالیایی هم که در خط دفاعی مشهور یوونتوس عملکرد بسیار خصوصی داشت ولی پیش از آن، در وولفسبورگ همبازی اشکان دژاگه بود. او هم به مانند ادین ژکو در نیم فصل ۲۰۱۰/۱۱ مسیرش را از این تیم جدا کرد ولی او هم از نفراتی است که بیشترین سابقه بازی را در کنار او دارد و از چهره‌های خاصی است که با اشکان ارتباط نزدیکی داشته است.

کوین پرینس بواتنگ – ۵۲ بازی
از زمانی که نوجوان بودند، این دو نفر با یکدیگر بزرگ شدند. هرتابرلین زیر ۱۷ سال اولین تیم مشترک آنها بود و پس از آن به ترتیب راهی تیم زیر ۱۹ ساله‌ها شدند و مدتی هم در تیم دوم هرتا برلین بازی کردند. اشکان و کوین در آن مدت به تیم زیر ۱۹ سال آلمان هم در یوروی جوانان دعوت شد و توانستند تا نیمه نهایی پیشروی کنند که واکنش‌های فوق‌العاده هوگو لوریس در برابر ضربات اشکان دژاگه باعث شد تا نتیجه بازی همان ۳-۲ باقی بماند و ژرمن‌های جوان از رسیدن به فینال ناکام بمانند. با گذشت زمان آنها به تیم هرتابرلین در فصل ۲۰۰۵/۰۶ رسیدند، اما حضور در تیم اصلی چندان ادامه‌دار نبود و مسیر این دو نفر جدا شد.

ماریو مانژوکیچ – ۴۰ بازی
مهاجم کرواتی که سابقه حضور در تیم‌های میلان، یوونتوس، اتلتیکومادرید و بایرن مونیخ را دارد، جانشین ژکو در ولفسبورگ بود و پس از اینکه به این تیم آمد به مدت ۲ فصل با اشکان همبازی بود. این دو نفر هماهنگی بسیار بالایی داشتند و اشکان پاس گل‌های زیادی را برای او آماده کرده بود که این موضوع باعث می‌شد ا همکاری این دو نفر، یک همکاری به‌خصوص باشد.

جان آرنه ریسه – ۳۲ بازی
دژاگه با مدافع سابق لیورپول در فولام همبازی شده بود و این همکاری بیشتر از یک فصل طول نکشید اما با این حال، جان آرنه ریسه که پشت سر او حضور داشت، همکاری خوبی با اشکان داشت.

دیمیتار برباتوف – ۳۰ بازی
او علاوه بر ریسه با آقای گل و یکی از خاص‌ترین مهاجم‌های تاریخ لیگ جزیره نیز هم تیمی بود. این دو نفر در فولام بازی‌های خاص و دلنوازی داشتند و اگر چه اهالی کرون کاتیج در این دوران، تحت تاثیر مسائل مدیریتی و کشمکش‌های الفاید و شهید خان بودند اما دیدند مثلث دژاگه-دمپسی-برباتوف کمی شرایط را برای آنها بهتر می‌کرد.

مارتین استکلنبرگ -۱۲ بازی
گلر خاطره‌انگیز هلندی با قد بلندی که داشت، همیشه حتی پیش از اینکه به صورت رسمی از فوتبال خداحافظی کند، سوژه‌ای خاصی برای هواداران فوتبال بود. او در همان تیم فولام، سنگربان این تیم بود و دوران هم تیمی بودنشان چندان طولانی نبود.

این تصاویر را با دقت بیشتری ببینید!
مانوئل نویر درون دروازه، سامی خدیرا در مرکز زمین، مارکو مارین در سمت راست، مسوت اوزیل به عنوان یک هافبک شماره هشت، متس هوملس، ژروم بواتنگ و بندیکت هوودس در خط دفاع و از همه مهمتر تونی کروس در قلب زمین؛ مرور این نام‌ها شما را به یاد چیزی جز تیم ملی آلمان در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ نخواهد انداخت و مشخصا اشکان که بخشی از این تیم بود، سال‌های جوانی را در تیم‌های زیر ۲۱ سال و زیر ۱۹ سال آلمان می‌گذارند تا بخشی از مانشافت‌ها در مسیر قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۴ باشد اما ترجیحش پوشیدن پیراهن سفید رنگی بود که به جای عقاب درج شده روی لوگویش، یوزپلنگ ایرانی را در مرکز این پیراهن حک کرده بودند و اشکان به جای شماره ۹ با فونت مخصوص آلمانی‌ها، شماره ۲۱ تیم ملی ایران را به تن کرد.

آنها همگی در پایان مسابقات جام ملت‌های زیر ۲۱ سال اروپا در سال ۲۰۰۹ قهرمان یورو شدند و مدتی بعد بدون دژاگه و با تغییر سرمربی، قهرمان جهان شدند با این تفاوت بزرگ که دیگر خبری از حضور اشکان در آن جشن نبود.

اشکان با هر کدام از این نام‌ها که مرور شد، بیش از ۱۰ بازی همبازی بود و عضوی از این خانواده بود که نام‌های بسیاری از آنها هنوز به عنوان سرآمدان فوتبال جهان یاد می‌شود و می‌توان نوشت که اشکان در جهان‌های موازی، شاید اکنون قهرمان جام جهانی ۲۰۱۴ بود و شاید به مانند کروس هنوز در سطح اول فوتبال جهان می‌درخشید و شاید هم به مانند مسوت اوزیل، مدتی بود از فوتبال خداحافظی کرده بود.

هواداران منچسترسیتی که از ساعاتی قبل از ‏شروع دیدار امروز مقابل وستهم وارد ورزشگاه اتحاد می‌شدند راحت ‏به نظر می‌رسیدند. آنها از یک طرف به سرمربی کاریزماتیک‌شان باور ‏داشتند و از طرفی می‌دانستند که کسی که باید نگران باشد آرسنالی‌ها ‏هستند نه سیتیزن‌ها. ‏

وقتی بازی شروع شد فیل فودن، بهترین بازیکن این فصل لیگ برتر، ‏نشان داد که هواداران سیتی حق داشتند. او ظرف ۱۸ دقیقه دو بار ‏دروازه وستهم را باز کرد تا خواندن سرودهای قهرمانی روی سکوها ‏آغاز شود. ‏

سیتی در اواخر نیمه دوم یک بار دیگر با این درس همیشگی فوتبال ‏مواجه شد: اگر فرصت‌هایت را گل نکنی، گل می‌خوری. شاگردان پپ ‏بارها و بارها روی دروازه وستهم حمله کردند و حتی یک بار توپ را ‏مقابل دروازه خالی به هالند دادند که غول نروژی به شکلی عجیب از ‏دستش داد. بر اساس قانون فوتبال آنها در دقایق پایانی گل خوردند. ‏آن هم چه گلی. یکی از زیباترین گلهای فصل که توسط محمد قدوس ‏غنایی با قیچی برگردان به ثمر رسید. تصویر پپ که از فرط عصبانیت ‏بطری آب را به زمین کوبید نشان می‌داد سیتی کمی نگران شده است. ‏

اما در نیمه دوم نوبت به استوانه تیم بود که خیال سیتیزن‌ها را ‏راحت کند. رودری، غول اسپانیایی، از پشت محوطه جریمه دروازه ‏وستهم را باز کرد تا مشخص شود نه تنها منچستر بلکه کل انگلیس ‏تا سال آینده آبی خواهد بود.

 ‏سیتی از چه زمانی ماشینش را برای قهرمانی روشن کرد؟

با تماشای رکورد خارق‌العاده تیم پپ گواردیولا در چهار قهرمانی پیاپی ‏نباید فراموش کنید که سیتی فصل را رویایی آغاز نکرده بود. تا جایی ‏که آنها حتی تا روز ۳۱ مارس از لیورپول صدرنشین ۳ امتیاز و از ‏آرسنال رتبه دومی یک امتیاز کمتر بودند. بعد از آن بود که موتور ‏سیتی روشن شد. ‏

تیم پپ گواردیولا از آن تاریخ ۹ بازی پیاپی در لیگ برتر را با پیروزی ‏پشت سر گذاشت و موفق شد به صدر جدول صعود کند. سیتیزن‌ها ‏بعد از تساوی بدون گل مقابل آرسنال در روز ۳۱ مارس استون ویلا را ‏‏۴-۱، کریستال پالاس را ۴-۲، لوتون را ۵-۱، چلسی را ۱-۰، برایتون را ۴-‏‏۰، ناتینگهام فارست را ۲-۰، وولوز را ۵-۱، فولام را ۴-۰، تاتنهام را ۲-۰ ‏و وستهم را ۳-۱ شکست دادند تا به قهرمانی برسند. ‏

چهارمین قهرمانی پیاپی، ششمین قهرمانی پپ در انگلیس
پپ گواردیولا امشب به رکوردی رسید که حتی منچستریونایتد سر ‏الکس فرگوسن در روزهای اوجش هم به آن نرسیده بود. چهار ‏قهرمانی پیاپی. ‏

پپ به جز این در سال‌های حضور در سیتی دو بار دیگر هم قهرمان ‏شده تا تعداد قهرمانی‌هایش با ۶ برسد. آنها فصل گذشته درحالیکه ‏آرسنال در رتبه دوم جدول ایستاد قهرمان شدند، یک فصل قبل سیتی ‏موفق شد لیورپول را برای قهرمانی جا بگذارد، در فصل ۲۱-۲۰۲۰ تیم ‏پپ جلوتر از منچستریونایتد قهرمان شد تا چهار قهرمانی پیاپی رقم ‏بخورد. ‏

سیتی در فصل ۲۰-۲۰۱۹ هم رقابتی شانه به شانه با لیورپول داشت ‏ولی در نهایت بازی را به یورگن کلوپ واگذار کرد تا لیورپول بعد از سی ‏سال به قهرمانی برسد. یک فصل قبل تیم پپ موفق شد در رقابت با ‏لیورپول کلوپ به قهرمانی برسد و فصل قبلی هم آنها با پیشی گرفتن ‏از یونایتد جام را به خود اختصاص دادند. ‏

خوب نبودیم، با هر درجه از متر و معیاری که در نظر بگیریم، نمایش تیم ملی مقابل هنگ‌کنگ حتی از نگاه نزدیک‌ترین افراد حال حاضر در تیم ملی نمی‌تواند قابل دفاع باشد.

به‌نوعی توی ذوق همه هواداران تیم ملی و جامعه فوتبال خورده است، چراکه پیش از بازی با هرکدام از هم‌وطنانمان که صحبت می‌کردیم، آن‌ها خودشان را برای تماشای یک بازی یک‌طرفه و برد با اختلاف چهار یا پنج گل آماده کرده بودند، اما شرایط بازی به شکلی پیش رفت که نه برای پیروزی پرگل و روحیه‌بخش، که صرفا برای گرفتن سه امتیاز باید خدا را هم شکر کنیم.

حالا شاید بیشتر دلیل ناراحتی شدید یورن آندرسون را پس از دریافت گل از مهدی قایدی می‌فهمیم، درواقع او با آنالیز دقیقی که از دیدار قبلی انجام داده بود، شناخت خوبی از تیم ملی پیدا کرد و به‌نوعی فکر همه‌جا را کرده بود جز آن بغل پای تمیز مهدی قایدی که این روزها ستاره شماره یک تیم ملی محسوب می‌شود.

البته هنگ‌کنگ تا حدی خوش‌شانس هم بود، اگر یک‌بار دیگر بازی را تماشا کنید متوجه خواهید شد که در چند نوبت فرصت‌های خوبی را از دست دادیم و در برخی از لحظات هم واکنش گلر ۳۳ ساله این گروه، مانع از برد تیم ملی با اختلاف بیش از یک گل شد.

اما موضوعی که باعث تعجب است و اینجا در دوحه از آن بیشتر از هر چیزی صحبت می‌کنند، هجمه‌های بیش از اندازه به تیم ملی در شب پیروزی و صعود به مرحله بعدی است.

می‌پذیریم که جایگاه فوتبال ایران در مرتبه‌ای است که نباید دغدغه‌ای برای صعود از گروه یا برد مقابل هنگ‌کنگ نداشته باشد، اما می‌توان نتایج و نمایش تیم ملی را در مقام مقایسه با سایر مدعیان قرار داد.

هجمه‌ها و شدت انتقادات پس از دیدار مقابل هنگ‌کنگ زمانی قابل‌قبول است که سایر رقبای ما در این جام و مدعیان اصلی این تورنمنت به‌سادگی از پس رقبایشان برآمده باشند و تنها تیم ملی ایران از بین آن‌ها انتظارات را برآورده نکرده باشد. کافی است به نتایج ژاپن و کره به‌عنوان دو تیمی که گفته می‌شود حسابشان را از سطح آسیا جدا کردند بپردازیم یا برد با اعمال شاقه عربستان مقابل عمان و واکنش خبرنگارانشان پس از گل را به خاطر بیاوریم که آن‌چنان داشتند شادی می‌کردند که گویا قهرمان آسیا شدند.

درواقع با تمام این احوالات تیم ملی توانسته با دو برد از دو بازی و پنج گل زده و یک گل خورده به کار خودش در دور دوم مرحله گروهی پایان دهد. فراموش نکنیم که سال‌به‌سال، میزان اختلاف تیم‌ها چه در سطح قاره کهن و چه در مقیاس جهانی در حال کاهش است و دیگر کمتر شاهد نتایج یک‌طرفه آن‌هم در سطح یک تورنمنت خواهیم بود.

یادمان باشد که نتایج تیم‌های ملی در یک تورنمنت به اهمیت جام ملت‌های آسیا با این درجه از زرق‌وبرق را با یک دیدار دوستانه یا دیداری در مقدماتی جام جهانی در یک کفه ترازو قرار ندهیم.

اینکه تیم ملی را در کوران مسابقات در شب برد و صعود از گروه با هر درجه از کیفیتی تا به این حد تحت‌فشار قرار می‌دهیم تنها میزان فشار را افزایش می‌دهیم و هیچ کمکی به مجموعه تیم ملی نخواهیم کرد.

به چهره بچه‌ها در هنگام عبور از میکسدزون توجه کنید تا متوجه روحیه تیم ملی در برهه کنونی شوید. شاید هیچ‌وقت تیم ملی ایران طی این چند سال گذشته تا این اندازه به تقویت روحیه احتیاج نداشته و زیر سؤال بردن نمایش تیمی که خود سرمربی و مهره‌هایش نقایص آن را زودتر از سایرین پذیرفته‌اند، تنها باعث بازگشت زودهنگام تیم ملی از دوحه و طولانی‌تر شدن طلسم ناکامی ما در جام ملت‌های آسیا می‌شود.

نسل حاضر تیم ملی به رهبری امیر قلعه‌نویی می‌تواند ما را به آرزوهایمان برساند، اگر ساز حمایتمان را با اهداف بزرگ تیم ملی کشورمان، کوک کنیم.

محمدجواد حسین نژاد در دومین بازی ملی باز هم به عنوان بازیکن ذخیره سبک بال و روی ابرها به میانه میدان می‌دود. این اولین بازی او با پیراهن سفید تیم ملی در ورزشگاهی است که بزرگترین چهره‌های تاریخ فوتبال ایران در آن قدم زده و درخشیده‌اند و اگر چند ماه پیش فقط قبل از شروع لیگ برتر امسال می‌گفتید او جلوتر از تعداد زیادی از بازیکنان نام‌دار در اولین مسابقه ایران در مسابقات مقدماتی  جام جهانی در زمین حضور پیدا خواهد کرد به شما می‌خندیدند.

اما این خاصیت فوتبال است که مرزها را برمی‌دارد. بنابراین پس از اولین درخشش محمد جواد در دیدار ذوب آهن-سپاهان و نمایش خارق‌العاده‌اش در آن دیدار، او از یک بازیکن معمولی تیم جوانان بدل به یک ستاره نوظهور در فوتبال ایران شد. بازیکنی که پس از آن با اعتماد سرمربی سپاهان در تمام مسابقات حضور پیدا کرد و بعد از حضور در جمع بازیکنان تیم امید و تحمل یک ناکامی این بار به اردوی تیم ملی دعوت شد.

او و سه چهار بازیکن دیگر، جوان‌های تیمی هستند که همه با تجربه‌هایش از نخبه‌ها و تاپ‌های فوتبال ایران محسوب می‌شوند و همه آن‌ها گران قیمت، موثر و پرخواهان‌اند. چهره‌هایی که خودشان هم مثل جواد فوتبالشان را شروع کردند.

مثلاً سردار آزمون، ستاره بازی امروز در بازی ایران و کره به عنوان بازیکن تعویضی به زمین آمد و بلافاصله بعد از ورود کاشته جواد نکونام را بدل به گل برتری ایران در جام ملت‌های آسیا کرد. اتفاقا آن مسابقه مربوط به همین فیفادی بود و ایران خودش را برای جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ آماده می‌کرد. تورنمنتی که در آن شکست تلخی را تجربه کردیم اما بازیکنان جدیدی را در دامن خودمان دیدیم؛ سردار و مرتضی پورعلی گنجی. حتی رامین رضاییان روی نیمکت آن تیم بی تاب ورود به زمین بود. وحید امیری، وریا غفوری و چند اسم دیگر، بازیکنانی که فوتبال ایران برای دوره تازه‌اش به تک تک‌شان نیاز داشت.

نسل ۲۰۱۵ حالا آرام آرام به خط پایان نزدیک می‌شود. البته برای خیلی‌های‌شان خداحافظی هنوز خیلی دور است اما به هر حال اغلب آن‌ها در مرز ۳۰ سالگی یا بیشترند و نسل جوان باید خودش را به آن‌ها برساند. نسل جوان که امروز اغلب‌شان روی سکوی ورزشکاه آزادی بودند.

در تصویری که از آن‌ها داشتیم به جزء مهرداد محمدی، بقیه‌شان هنوز چندان برای هواداران فوتبال آشنا نیستند اما سعید سحرخیزان، آریا یوسفی، علی قربانی و امین حزباوی به زودی در ترکیب اصلی تیم ملی جای خواهند گرفت و تیترهای درشت را به خود اختصاص خواهند داد. درست شبیه به همان کاری که ستاره‌های امروز تیم ملی انجام داده و آنقدر در این مسیر جدی بودند که سخت می‌شود در جای‌شان بازیکنان جدیدی را تصور کرد اما همیشه زمان قوی‌تر و تعیین کننده‌تر است. بنابراین باید آرام یا حتی کمی شلاقی‌تر مسیرها برای نسل جوان باز کرد تا بیایند و کنار این با تجربه‌های خوش نقش بدرخشند. امروز جواد حسین نژاد که روی نیمکت تیم ملی کاملا متفاوت و تنها به نظر می‌رسید در دومین تجربه ملی کنار بزرگانی مثل امید ابراهیمی و سعید عزت اللهی کمربند میانی را محکم کرد. دو هافبکی که یکی‌شان خیلی دیر و یکی‌شان خیلی زود در تیم ملی حضور پیدا کردند و سرگذشت هرکدام‌شان می‌تواند برای جواد آینده ساز باشد.

📷گفتم که این عکس را دوست دارم! عکسی که انگار یک بازیکن جوان را در مسیر حرکت به سوی آینده نشان می‌دهد. بعد از جام ملت‌های آسیا و برای جام جهانی ۲۰۲۶ تعداد امثال جواد حسین نژاد باید در تیم ملی بیشتر شود و فرصت بیشتری به آن‌ها داده شود. آن وقت است که می‌توان امیدوار باشیم فوتبال ایران هرگز از بازیکنان خوب خالی نخواهد شد و نسلی پس از نسلی دیگر پرچم را بالا نگه خواهد داشت.

به قلم پژمان راهبر، سایت ورزش سه

حسین عبدی در راس کادر فنی تیم ملی نوجوانان ایران یک شاهکار تمام عیار رقم زد و در یک بازی شجاعانه و همراه با نقشه‌های تاکتیکی مقابل برزیل موفق به کسب پیروزی شد.

وزی که جام جهانی نوجوانان قرعه‌کشی شد و فهمیدیم با دو قهرمان دو دوره‌ی قبلی این تورنمنت بازی می‌کنیم که از پتانسیل‌های فنی و ساختارسازی‌شان در رده‌های پایه خبر داریم، همه ترسیدند جزء حسین عبدی. عبدی در کمال تعجب و نهایت اعتماد به نفس از برخورد با برزیل و انگلیس خوشحال بود و می‌گفت خیلی دوست دارد مقابل انگلیس انتقام شکست تلخ تیم ملی در جام جهانی قطر را بگیرد.

عبدی در انگلیس مربی شد. دوره پرولایسنس برای او دوره‌ای طولانی و سخت اما شیرین بود که آموخته‌هایش تا همیشه همراه او خواهد بود. سر کلاس روی هاجسون و دیدار با فابیو کاپلو چیزهای زیادی یاد گرفت. کنار ساندی اولیسه، جانفرانکو زولا، اولگنار سولشائر و… برای گرفتن بالاترین مدرک مربی‌گری در انگلیس که به شما مجوز کار درلیگ برتر را می‌دهد ماه‌ها تلاش کرد و موفق شد. از آن دوره عبدی حرف‌های جذاب زیادی برای گفتن دارد که می‌تواند برای هر مربی جوان ایرانی که شیفته شروع این راه است فوق‌العاده جذاب باشد.

عبدی در فوتبال باشگاهی غیر از مقاطع و بازی‌هایی خاص هیچ وقت سرمربی نبود. شروع کارش در تیم کوچک ویند امارات برای او هیجان‌انگیز می‌نمود اما آنقدر پر سر و صدا نبود که در رسانه‌های ایران بازتاب داشته باشد. بعدتر امیر عابدینی که علاقه وافری به عبدی داشت در مقطعی از او به عنوان سرمربی داماش گیلان سود برد اما این دوره هم بسیار کوتاه بود. عبدی بعدها در پرسپولیس دستیار علی دایی شد و از آن دوره مربی‌گری دو قهرمانی حذفی را به تمام جام‌های دوران بازیگری‌اش در پرسپولیس افزود. بعدتر کنار حمید درخشان نیز کار کرد و با رفتن او یک بار در لیگ قهرمانان آسیا طعم سرمربی‌گری در پرسپولیس را چشید. برانکو که آمد باشگاه قصد داشت عبدی را به عنوان دستیار ایرانی کنار او قرار دهد اما عبدی به این همکاری تن نداد. عبدی قبل‌تر با یحیی هم کار نکرده بود. با وجود دعوت گل‌محمدی به همکاری در پرسپولیس، عبدی نمی‌خواست بعد از مجتبی حسینی نفر سوم باشد و از همکاری با گل‌محمدی در اولین مقطع سرمربیگری‌اش برای پرسپولیس از این همکاری انصراف داد.

حسین عبدی در دو مقطع مسئول آکادمی و پدید آورنده تیم ب پرسپولیس بود و برای چرخه بازیکن‌سازی از تیم ب به تیم اصلی نقشه‌های بزرگی در سر داشت؛ بار اول در دوره مدیریت رویانیان شرایط بهتر بود اما در مقطع بعدی طاهری مدیرعامل وقت باشگاه پرسپولیس به یک‌باره با انحلال تیم ب تمام این نقشه‌ها را به‌هم ریخت. سپس عبدی در مقطعی عضو هیئت مدیره پرسپولیس بود و حتی پست مدیرعامل به او تعارف شد. در دوره‌ای دیگر او به خواسته یکی از دوستانش در اسپانیا مدیر یک باشگاه دسته دومی شد تا نقشه‌هایی برای این باشگاه کوچک ترسیم کند اما کت مدیریت برایش چندان راحت نبود و گرمکن ورزشی مربی‌گری در زمین چمن جذاب‌تر به نظر می‌رسید.

عبدی بعدتر همکاری‌اش را با فدراسیون فوتبال و مشاوره به سرمربی تیم فوتبال بانوان آغاز کرد و همراه این تیم بود اما از چهار سال قبل به این سو با رده نوجوانان و بچه‌های زیر ۱۷ سال کار می‌کند.

اتفاقی که او با تیم نوجوانان ایران در خردادماه گذشته رقم زد به اندازه‌ی کافی بزرگ بود تا بار دیگر یادمان بیاید این بچه‌های بااستعداد را دست چه مربی حاذقی سپرده‌ایم. در جام ملت‌های آسیا بود که تیم ایران با وجود شکست در نیمه‌نهایی مقابل ژاپن اتفاق بزرگی رقم زد و به جام جهانی رسید که در فوتبال بی‌نظم و ساختار فشل تیم‌های پایه مثل معجزه به شمار می‌آید.

در فاصله جام ملت‌های آسیا تا جام جهانی، عبدی و تیمش بی سر و صدا کار کردند و خبری از هیاهوی رسانه‌ای پیرامون این تیم نبود. شاید اگر یحیی گل‌محمدی و امیر قلعه‌نویی روز خداحافظی این تیم به کمپ نمی‌رفتند و برایشان حرف نمی‌زدند هم کسی از رفتنشان خبردار نمی‌شد و اصلا خیلی‌ها نمی‌دانستند در جام جهانی اندونزی تیم داریم.

آن‌ها شش روز زودتر به بالی رفتند تا بلکه کمبود بازی‌های تدارکاتی‌شان را در اندونزی جبران کنند اما خبری از بازی تدارکاتی نشد و تیم با همان بازی‌های نیم‌بند و تدارک اندکی که در چهارماه گذشته دیده بود برای مصاف با برزیل بزرگ مهیا شد.

عبدی که مثل همه ما از کیفیت برزیل در این رده سنی آگاه بود هرگز ترس به دل راه نداد و حتی در فاصله ۴۸ ساعت تا این مسابقه در کلام دوستانه نیز قرص و محکم به نظر می‌رسید. انگار او نقشه‌هایی در سر داشت اما مهم‌تر از آن ایمانش به بازیکنان بود. مدام می‌گفت بازیکنانش آنقدر با تیم‌های بالاتر از سن خود بازی کرده‌اند که ذهن برنده دارند و همین فاکتور کمک‌شان خواهد کرد.

بازی با برزیل که شروع شد و دقایقی گذشت غیر از تفاوت فیزیکی برزیلی‌ها با بچه‌های ایران، می‌شد تفاوت کیفی نیمارها و روبینیوهای آینده را به وضوح لمس کرد. آن‌ها شبیه فوتبالیست‌هایی بودند که همین حالا می‌توانند در تیم‌های بزرگ اروپایی حداقل روی نیمکت بنشیند و ستاره‌های آینده‌شان باشند.

تیم ایران نیمه نخست بدی را پشت سر گذاشت و به نظر می‌رسید اتمسفر جام جهانی و بازی مقابل برزیل به اندازه کافی روی عملکرد بچه‌های عبدی تاثیر منفی گذاشته اما سرمربی درست جایی که باید وارد شد.

هیچ نفهمیدیم که بین دو نیمه در رختکن تیم ایران چه گذشت اما هر چه که بود عصاره جادویی ساخت حسین عبدی به کار شیربچه‌های تیم ایران آمد و اتفاق بزرگ کلید خورد. عبدی بعدتر در پایان مسابقه از کلک زدن به برزیل و پیش کشیدن این تیم برای غافلگیر کردنش در ضدحملات گفت اما تعویض بین دو نیمه‌اش فوق العاده بود. شماره ۱۰ تیمش که در جام ملت‌های آسیا نیز یک پدیده بود ،آمد و در ضدحملات سریع کار برزیل را تمام کرد.

شاید بردن برزیل با آن توان فنی بالا و بازیکنان باکیفیتی که کنترل کردن‌شان بسیار دشوار ب نظر می‌رسید تنها از همین راه ممکن بود و عبدی این راه را می‌شناخت. البته که کیفیت، دوندگی، شجاعت و قطع شرایط بدنی بازیکنان نیز به کمک او آمدند اما این برد در کارنامه حسین عبدی مربی یک نقطه طلایی بود.

باور کنید اگر این پیروزی بزرگ با همین حربه و همین کیفیت چنانچه به دست یک مربی خارجی رقم می‌خورد همین حالا سفارش ساخت مجسمه‌ی او را برای کمپ تیم ملی صادر کرده بودند اما این اتفاق بزرگ ، شکست برزیل پرستاره و قهرمان جهان فقط به‌دست یک مربی ایرانی رقم خورد. یک مربی ایرانی که با تیمش زندگی می‌کند، در تابستان کمپ پوستش سوخته و برای گردآوردن این بازیکنان کل ایران را وجب به وجب گشته است.

حسین عبدی یک نمونه بارز از مربیان شیفته فوتبال است که هیاهوی کار در لیگ برتر را به شوق پروراندن یک مشت ستاره برای آینده فوتبال ایران رها کرد و حالا نتیجه آن عشق وسیعی است که نصیب شده و مورد ستایش آبی و قرمز قرار می‌گیرد. برای او که فوتبال آکادمیک را خوب می‌شناسد و مربی‌گری علمی را در بالاترین سطح آموخته و دوست دارد پیاده کند، آموختن به بچه‌های زیر ۱۷ سال و بعد نتیجه گرفتن از کار با آن‌ها یک لذت تمام نشدنی است.

بدون شک امروز خوشحال‌ترین فرد در اردوی تیم نوجوانان ایران حسین عبدی است. مربی‌ای که دوست دارد بلندپروازی‌هایش را ببینند و این بلند اندیشیدن را به تمام مربیان ایرانی تزریق کند. او نمونه شاخصی از مربیان بااستعداد ایرانی است که در زمان درست و به‌موقع راه درستی برای تعالیم مربیگری برگزید و با پشتکار به آنچه می‌خواست دست یافت.

عبدی ۱۷ سال برای پرسپولیس بازی کرد و در نقش کاپیتان این تیم به بالاترین میزان محبوبیت در فوتبال باشگاهی دست یافت اما در رده ملی هیچ وقت نشد که دوران بازیگری او همسنگ دوران باشگاهی‌اش باشد اما حالا به عنوان یک مربی ملی جبران می‌کند. درست در ماه‌هایی که تیم جوانان حذف تلخی از مسابقات قهرمانی آسیا داشت و تیم المپیک از مسابقات مقدماتی المپیک و بعد بازی‌های آسیایی حذف شد ، رساندن تیم نوجوانان به جام جهانی و سپس پیروزی در نخستین بازی آن‌هم مقابل برزیل قهرمان کار بزرگی بود که عبدی به عنوان نماینده مربیان ایرانی رقم زد و حالا می‌تواند باعث سربلندی تمام هم‌صنفان خود در فوتبال ایران باشد و شوق مربیگری در بین شیفتگان این مهم را به‌خصوص در بین تیم‌های پایه افزایش دهد.

حسین عبدی را قبل‌تر به عنوان یک مدیر لایق برای تیم نوجوانان شناخته بودیم. او توانسته بود از این تیم یک مجموعه متحد بسازد که برای رسیدن به هدفش می‌جنگد و به شکل عجیبی تلاش می‌کند. بازیکنان این تیم انگار مثل دانه‌های زنجیر به هم وصل شده‌اند و همه چیز در اردوی تیم نوجوانان به شکل عجیبی با اتحاد و حرف شنوی از عبدی پیش می‌رود. آن‌ها مثل یک خانواده چهل نفری‌اند که علاقمندی‌هایشان یکی است و از یک خط پیروی می‌کنند. مسئول ایجاد این حس در تیم نوجوانان حسین عبدی است که مدیریت در مربی‌گری را به‌خوبی فرا گرفته و در این تیم با بازیکنان زیر ۱۷ سال به خوبی پیاده می‌کند اما داستان فقط بحث روانی و تعلیمات خارج از زمین چمن نیست.

حسین عبدی مربی اهل فن است. او تمام بالا و پایین‌های فوتبال را دیده و برای یک مسابقه در رده جام جهانی نوجوانان انگار سال‌ها زحمت کشیده و در بهترین فرصت می‌داند چطور و با چه تغییری ده درصد شانس پیروزی را برای تیم خود زنده کند و به صد برساند. باور کنید بعد از پایان نیمه‌ی نخست بازی با برزیل اگر به هر فردی می‌گفتید نتیجه را پیش‌بینی کند حداقل دو گل روی گل‌های زده برزیل با آن کیفیت و توان بازیکنانش می‌گذاشت و باخت چهار بر صفر شاید حتی آبرومدانه به نظر می‌رسید اما تدبیر عبدی و همان کلکی که او به صراحت و بدون شیله پیله در مصاحبه‌اش لو داد نشان داد او تمام آموخته‌هایش را جمع کرده تا در یک بازی بزرگ رو کند. تدبیری که برای رسیدن به یک برد بزرگ کارگر افتاد تا همه بدانند فوتبال ایران یک مربی برجسته دارد .

مربی‌ای که ثابت کرده می‌توان دیسیپلین داشت و موفق شد، می‌توان خارجی نبود و دست به کارهای بزرگ زد و البته می‌توان هیاهو نداشت اما درخشید.
حسین عبدی مجموعه‌ای از پارادوکس‌هاست؛ یک مربی فرهیخته بزرگ شده در محله سیزده آبان که شبیه بچه‌های پایین شهر حرف نمی‌زند اما پرچم‌شان را در آن سوی اقیانوس هند بالا برده است.

یم فوتبال نوجوانان ایران پس از صعود شگفت‌انگیز به جام جهانی زیر ۱۷ سال، امروز در نخستین مسابقه‌اش در این رقابت‌ها در اندونزی به مصاف تیم مدعی برزیل رفت و در نیمه اول علی‌رغم اینکه نمایش خوبی ارائه داد، با شکست دو بر صفر به رختکن رفت ولی در نیمه دوم فراتر از انتظار ظاهر شد و مقابل قهرمان دوره قبل (۲۰۱۹) توانست استثنایی کار کند و در دقیقه ۵۴ گل اول را توسط یعقوب براجعه به ثمر رساند و در دقیقه ۶۹ توانست روی شروع مجدد عالی آرشا شکوری توسط کسری طاهری، بازیکن تعویضی کار را به تساوی بکشد و چهار دقیقه بعد روی یک ضدحمله سریع و در نهایت ضربه تمام کننده اسماعیل قلی‌زاده نتیجه را ۳ بر ۲ کند.

کد خبر : ۱۹۷۹۱۰۷ | 20 آبان ۱۴۰۲ ساعت ۱۸:۰۶ | 455.4K بازدید | 417 دیدگاه

باورنکردنی در شروع جام جهانی؛

ایران ۳- برزیل ۲: نتیجه را درست می‌بینید!

شروع جام جهانی برای آینده‌های فوتبال ایران باورنکردنی بود؛ پیروزی مقابل برزیل.

به گزارش “ورزش سه”، تیم فوتبال نوجوانان ایران پس از صعود شگفت‌انگیز به جام جهانی زیر ۱۷ سال، امروز در نخستین مسابقه‌اش در این رقابت‌ها در اندونزی به مصاف تیم مدعی برزیل رفت و در نیمه اول علی‌رغم اینکه نمایش خوبی ارائه داد، با شکست دو بر صفر به رختکن رفت ولی در نیمه دوم فراتر از انتظار ظاهر شد و مقابل قهرمان دوره قبل (۲۰۱۹) توانست استثنایی کار کند و در دقیقه ۵۴ گل اول را توسط یعقوب براجعه به ثمر رساند و در دقیقه ۶۹ توانست روی شروع مجدد عالی آرشا شکوری توسط کسری طاهری، بازیکن تعویضی کار را به تساوی بکشد و چهار دقیقه بعد روی یک ضدحمله سریع و در نهایت ضربه تمام کننده اسماعیل قلی‌زاده نتیجه را ۳ بر ۲ کند.

ملی پوشان نوجوان فوتبال ایران در شرایطی توانستند پیروزی شگفت انگیز و ناباورانه مقابل مدعی قهرمانی جام جهانی زیر ۱۷ سال را تا پایان حفظ کنند و شروع استثنایی در این رقابت‌ها داشته باشند که تیم انگلیس هم در دیگر بازی این گروه توانست با نتیجه ۱۰ بر صفر برابر نیوکالدونیا به برتری برسد تا شاگردان حسین عبدی با نتیجه امروز شانس بالایی برای صعود از گروه مرگ داشته باشند.

آرشا شکوری، گلر تیم نوجوانان ایران با وجود اینکه دو گل دریافت کرد، اما بدون شک ستاره تیمش مقابل بازیکنان آینده دار برزیل بود و توانست در طول ۹۰ دقیقه بارها با واکنش های خود دروازه ایران را نجات بدهد و البته یک کار مهم هم با ثبت پاس گل دوم به نام خود داشته باشد.

اتفاق ویژه
زدن سه گل به قهرمان جام جهانی در ۱۹ دقیقه و برد سه بر دو ایران مقابل برزیل. ویژه‌تر از این اتفاق نداریم!

دیشب اگر نخواهیم بگوییم جنجالی‌ترین، شاهد یکی از جنجالی‌ترین مناظره‌های تاریخ فوتبال کشور بودیم. مناظره‌ای که اگرچه شرایط حاکم بر آن روایتگر ناکارآمدی‌ها و بی‌کفایتی‌ها و کتمان حقایق بود اما آنچه مشخص است دیشب علی‌رغم تمامی تلخی‌ها، یکی از درخشان‌ترین شب‌های تاریخ فوتبال ایران بود. شبی بود که کارآمدی بر ناکارآمدی، شفافیت بر عدم شفافیت، صراحت علیه کتمان حقیقت و بازی کردن با کلمات قامت راست کرده بودند. شبی بود که علی‌رغم ناامیدی‌ها، کورسوی امیدی از قرار گرفتن فوتبال‌مان در مسیر صحیح، مشاهده شد. 
درست است که بی‌تردید قهرمان مناظره دیشب حسین قربان‌زاده بود و با تسلط کامل خود توانست مناظره را به دور از فضای احساسی و در شرایط کاملا منطقی جلو ببرد، اما نمی‌توان از نقش محمدحسین میثاقی مجری برنامه فوتبال برتر غافل شد. میثاقی بدون اینکه مداخله‌های بی‌مورد داشته باشد، جلسه مناظره شب گذشته را باتجربه بالای خود راهبری کرد و برخلاف همتاهای خود که به قصد ایجاد دیالوگ و با دخالت‌های بی‌مورد در صحبت‌های طرفین، معمولا از کیفیت مطالب مناظره کننده یا مناظره کنندگان می‌کاهند، بیشترین بهره‌وری را از مناظره دیشب دریافت کرد. 

حتی چینش نفرات در مناظره دیشب و اینکه خود را در وسط کادر نگذاشته بود، نیز حکایت از هوشمندی میثاقی و کارگردان برنامه داشت و به نوعی می‌دانستند که تسلط قربانزاده او را به نفر اول مناظره تبدیل خواهد کرد. 
نکته مهم دیگر، انتخاب درست موضوع برنامه توسط میثاقی و دست اندرکاران برنامه فوتبال برتر بود. برای آنها شاید جذاب‌تر، راحت‌تر و پربیننده تر این بود که با دعوت از دو نفر از باشگاه استقلال به عنوان مثال همین آقایان فتح الله زاده و مظلومی و انجام گفت‌وگو بدون حضور نماینده سازمان خصوصی سازی برنامه دیشب را شروع می‌کردند و درن هایت با روی خط آوردن چندین بازیکن و گله‌مندی آنها از وضع مدیریت باشگاه و عدم حضور در آسیا و ایجاد درگیری گسترده میان بازیکنان و مدیریت باشگاه بر روی آنتن، هم تیم استقلال را به حاشیه می‌بردند. این روش کمترین آسیب آن این بود که در ادامه فصل نتیجه‌گیری استقلال دچار اختلال می‌شد و همچنین درخصوص عدم حضور استقلال در آسیا همه چیز مسکوت باقی می‌ماند تا خوراک خبری برای برنامه‌های بعدی باقی بماند. 
کمترین دستاورد میثاقی و برنامه فوتبال برتر این بود که دیشب توانستند برای همیشه خط بطلانی بر مدیران به اصطلاح ورزشی که دوران آنها به سر رسیده است بکشند. میثاقی همچنین با دعوت از پرویز مظلومی به تمامی پیشکسوتان هشدار داد هرگونه پذیرش مسئولیت درصورت عدم تخصص می‌تواند منجر به عواقب ناخوشایندی برای فرد مورد نظر از لحاظ حقوقی گردد.
هرچند که مناظره دیشب گویای طنز تلخی بود اما همه ما امیدوار شدیم به روزگاری که مدیران حرفه‌ای و کارآمد به جای مدیران به اصطلاح ورزشی سکان هدایت باشگاه‌ها را به دست بگیرند. آن روز قطعا فوتبال ما نه تنها در همه رده‌ها در آسیا حرف اول را می‌زند، بلکه در سطح جهان نیز مثل فوتسال و فوتبال ساحلی درخشان خواهد شد. 
به امید آن روز

از چه بنویسیم و از که گلایه کنیم؟! از کسانی که به ما وعده ستاره سوم را دادند اما بی تدبیریشان برای سومین بار استقلال را در دو دهه اخیر از حضور در آسیا محروم کرد؟

از چه بگوییم؟! از وعده های اقتصادی نسنجیده مدیرانی که تخصصی در مدیریت و اقتصاد ندارند؟! از” متافلس” *؟! از پفک آبی؟! از وعده پوچ اعطای وام ازدواج به هواداران؟! از وعده آبی پوش کردن مسی و تست گرفتن از رونالدو؟!
از اظهار نظرها و جدال‌های بی موقع مدیران گذشته و گذشته تر و فعلی و آینده و آینده تر استقلال؟! از رجزخوانی مدیران استقلال برای یکدیگر در برنامه های تلویزیونی؟!

در دایره المعارف استقلال، خوشی‌ها زودگذرند. یک به یک نام می‌برم، خوشی بعد از صدرنشینی با استرا ( در شبی که او عزم بازگشت به رم را داشت)، خوشی بعد از برد در دربی نیمه نهایی جام حذفی و صعود به فینال که با اقدام عجیب مدیرعامل وقت به تلخ کامی تبدیل شد، قهرمانی بی شکست (و سپس اشک‌های فرهاد که خبر از جدایی می‌داد) و…

حالا احتمالا کریستیانو رونالدو یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ فوتبال به آزادی می‌آید اما خبری از پرافتخارترین تیم ایران در آسیا نیست .
اینجا استقلال است می‌ترسیم دلبسته شویم چون از شعف رابطه از راه دور با ستاره‌های زمین و نیمکت خاطره خوشی نداریم. از سرحال ترین تیم ایران می‌ترسیم، از ساپینتو می‌ترسیم، می‌ترسیم به او هم دلبسته شویم و او هم برود. اینجا استقلال است یا خیلی زود ترکش می‌کنند یا خیلی دیر. بازهم می‌گویم، می‌ترسیم از عارف، می‌ترسیم از محبی، می‌ترسیم از قایدی، می‌ترسیم از یامگا ….

گمان می‌کنم با اتفاقاتی که در چند هفته گذشته افتاد برهمگان روشن شده باشد که مدیر فوتبالی سرابی بیش نیست. اصلا اهمیتی ندارد مدیر بداند یازده بازیکن در زمین هستند یا دوازده بازیکن. باشگاه‌ها نیازمند مدیرانی هستند که تخصص و مهارت مدیریت داشته باشند. دلسوز باشند‌. تدبیر و انگیزه داشته باشند. از همه مهمتر، استراتژی داشته باشند. همانطور که یک مدیر قوی نمی‌تواند به‌عنوان مهاجم بازی کند، قطعا یک مهاجم هم نمی‌تواند مدیرعامل یا عضو هیئت مدیره باشد. شاید در نقد مطالب بنده گفته شود الیور کان دروازه بان اسطوره ای بایرن هم مدیرعامل این باشگاه است که باید گفت الیور کان در یک پروسه بلند مدت و پس از تحصیل دروس مدیریت در مدارس کسب و کار هاروارد و استنفورد، به مدیرعاملی بایرن مونیخ رسید.
عجیب است بهترین مدرسه کسب و کار ایران یعنی دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف از سال ۷۹ تاسیس شده است، اما حتی یک مدیر ورزشی در طول این سال‌ها از فارغ التحصیلان این دانشکده یا سایر دانشکده‌های برتر نبوده است. عجیب است کسانی که حتی سه واحد از دروس مدیریت را پاس نکرده اند بر سکان مدیریت استقلال تکیه زده اند.

در فوتبال ما، مدیر الف می‌رود، مدیر ب می‌آید، سپس نوبت مدیرهای ج و د می‌شود و دوباره مدیر الف می‌آید، بعد از مدیر الف، درنهایت، نوبت به مدیر ب می‌رسد. ما نه تنها در جام جهانی پیر ترین تیم جام را داشتیم، در مدیریت فوتبال نیز پیرترین تیم را داریم. آدمهای آنالوگ در دوره دیجیتال.

هرچه که هست امیدواریم سکان مدیریت استقلال به دست نخبگان و فارغ التحصیلان دانشگاه‌های برتر بیفتد. امیدواریم هدایت استقلال به‌دست مدیرانی بیفتد که در کسب و کار خود بسیار موفق هستند و نه مدیرانی که گذشته ناموفقی داشته اند. امیدواریم همانطور که اکوسیستم استارتاپی ایران بواسطه تدبیر مدیران جوان و خردمند درخشان است، فوتبالمان هم درخشان شود.

سخن را کوتاه می‌کنم ، مسیر مشخص‌تر از چیزی است که فکر می‌کنیم اما درخت‌ها نمی‌گذارند جنگل را ببینیم.
*مدیرعامل استقلال در برنامه فوتبال برتر با اشاره به برنامه‌های بزرگش برای استقلال اعلام کرد قصد دارد برای اولین بار از متافلس (همان متاورس) برای استقلال پول دربیاورد.

سروش سلماسی