سایت اختصاصی دکتر سعید رستمی

ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:

کدام بهتر است؟ تمرینات #ایزوله یا #ترکیبی؟

در خیال ما استادیوم‌نرفته‌ها آزادی هیبتی عظیم داشت. سرزمین موعود هواداری که هربار خودمان را روی سکوهای پرشورش در لباس تیم محبوبمان تصور می‌کردیم و حظ می‌بردیم. در روزهایی که گذشت از چپ و راست دستورالعمل‌های شوخی و جدی زیادی برای اولین حضور زنان در آزادی خواندیم و شنیدیم و همه در یک مورد متفق‌القول بودند: اتفاق هیجان‌انگیز و یگانه‌ی اولین گذر از تونل آزادی و رسیدن به چشم‌انداز زمین چمن و سکوهای افسانه‌ای استادیوم.
بعد از ارائه‌ی بلیط از گیت گذشتم و داشتم با خودم فکر می‌کردم که کی به تونل مشهور آزادی می‌رسم که چند قدم جلوتر سبزی چمن چشمم را گرفت. امروز خیلی‌ها مثل من با گام‌هایی لرزان و قلبی در مشت از آن تونل گذشتند و دقایقی مقابل منظره‌ی تمام و کمال آزادی خشکشان زد. زمین آزادی را امروز با اشک‌های جایگاه زنان می‌شد آبیاری کرد. اشک‌هایی که همه از شوق شکوه دیدن استادیوم برای اولین‌بار نبودند و گاهی از شدت خشم و افسوس به روی گونه‌ها چکیدند. همین بود؟ سکوهای ممنوع آزادی، استادیومی که سال‌های سال‌ حسرتش دقمان داد و مجبورمان کرد دست به دیوانگی بزنیم همین بود؟ حتی آن‌قدرها که در رویاهایمان دیده بودیم بزرگ هم نیست… حسرت در دل‌ها موج می‌زد: عابدزاده را از روی این سکوها تشویق نکردیم، نام کریم باقری، علی کریمی، فرهاد مجیدی، علی دایی، خسرو حیدری، مجتبی جباری و خیلی‌های دیگر را از روی این سکوها فریاد نزدیم. شاید اگر از زنان حاضر در ورزشگاه می‌خواستی که نام یکی از بازیکنان محبوبشان را فریاد بزنند، خیلی‌ها در تلاش برای فراموش کردن سال‌های تلخ ممنوعیت ورزشگاه نام قدیمی‌های فوتبال ایران را فریاد می‌زدند. در عوض زنان آزادی دندان خشم بر جگر حسرت خود فشردند و از ساعت‌ها قبل از آمدن بازیکنان به آزادی، به تشویق بی‌وقفه‌ی تیم ملی پرداختند. قسم می‌خورم که آزادی هرگز تماشاگرانی چنین پرشور و خستگی‌ناپذیر را به خود ندیده بود. تیم ملی حالا تماشاگرانی دارد که می‌تواند نه فقط برای نود دقیقه بلکه برای ساعت‌ها قبل و حتی بعد از بازی روی آنها حساب کند.
برای کسانی که سعی در ثبت حال و هوای اولین تماشاگران زن ایرانی در ورزشگاه آزادی، که تازه نامش برازنده‌اش شده، را داشتند حتی یک لحظه پلک زدن هم محال بود. روح فوتبال سکوهای A6 تا A10 آزادی را امشب تسخیر کرده بود.
جالب حضور زنانی از همه‌ی سنین و با نوع پوشش و شاید اعتقادات متفاوت بود، زنانی که تنها پیوندشان عشق به فوتبال و حسرت حضور در استادیوم‌ها بود و همین رشته‌ی پیوند آن‌قدر محکم به هم گره‌شان زده بود که هم‌صدا و هم‌دل ساعت‌ها فریاد کشیدند و دست زدند و پا کوبیدند. در روزی که حتی مامورین انتظامی هم نمی‌توانستند در برابر شور بی‌امان سکوها و شاهکار بچه‌های تیم ملی در زمین بی‌تفاوت باشند و گاهی از قالب رسمی خود درآمده و تبدیل به هواداری می‌شدند که در پی گل زدن تیم محبوبش دست‌ها را به هم کوفته و لبخند پیروزی می‌زند، آزادی تجربه‌ی متفاوت و زیبایی داشت. در پایان بازی بچه‌های تیم ملی برای تشکر از حمایت بی‌دریغ و تشویق‌های تمام‌نشدنی دختران آزادی به سمت سکوهای زنان آمدند، ما که فکر می‌کردیم دیگر طعم هیجانی شدیدتر از حضور در آزادی را نمی‌چشیم ناگهان با موجی از احساسات روبرو شدیم که جز با فریاد از جان و گریه‌ی بی‌امان قابل ابراز نبودند؛ پس از سال‌ها نادیده گرفته شدن، بالاخره چشم جهانی به ما خیره شد. آزادی تازه منفجر شده بود… کسی دلش نمی‌خواست جادوی این روز فراموش‌نشدنی تمام شود اما وقت رفتن رسیده بود. زنانی که یکی از زیباترین روزهای تاریخ فوتبال ایران را رقم زده بودند در آخر با تمیز کردن سکوها از میزبانی آزادی قدردانی‌کردند. در روزی که خیلی‌ها باز هم پشت درهای بسته‌ی آزادی ماندند و راهی به سکوهای خالی آزادی نیافتند، تنها دلخوشی آرزوی دیدار مجدد در بازی‌های بعدی بود که یکی از زنان نیروی انتظامی خطاب به ما به زبان آورد.
سخت بود اما یکی یکی دل از آزادی کندیم و در پایان با چشمانی تَر و گام‌هایی لرزان با آزادی وداع کردیم، در حالی که در دل همه یک سوال بود: دوباره روی استادیوم را خواهیم دید؟

به قلم پردیس کریمی

به گزارش ورزش سه، هر سال یکی از مهم ترین رویدادهای جهانی حول فوتبال، مراسمی است که در آن برترین های دنیا اعلام می شوند. فدراسیون جهانی فوتبال به صورت اختصاصی جایزه هایی تحت عنوان The Best را به برترین های هر حوزه می دهد. این مراسم برای برترین های فصل اخیر، امشب در میلان ایتالیا در جریان است.
جدا از عناوین فنی که توجه کل رسانه ها و مردم دنیا به آنها جلب شده، یک جایزه ویژه هم وجود دارد که به افرادی خارج از مستطیل سبز و بیرون از کادر تیم ها داده می شود؛ جایزه بهترین هوادار سال جهان.
چندی پیش فیفا سه نامزد نهایی کسب این جایزه را اعلام کرد که هواداران تیم ملی هلند در جام جهانی زنان، سیلویا پرین گرکو و خوستو سانچز نامزدهای نهایی این عنوان بودند.
قصه هلندی ها در مقایسه با دو داستان دیگر، چندان ویژه نبود. مردمی که در طول برگزاری مسابقات جام جهانی زنان خیابان ها و استادیوم های فرانسه را قرق کرده بودند و تا فینال هم به شکلی شگفت انگیز از تیم ملی شان حمایت کردند. اما دو داستان دیگر، به شکل ویژه ای احساسات برانگیز بود.
داستان اول، خوستو سانچز، پدر اروگوئه ای بود. او که در شهر مونته ویدئو طرفدار تیم اتلتیکو سرو بوده، پسری داشته که هوادار تیم رقیب، یعنی رامپلا بوده است. یک روز خبر فوت فرزند به خوستو داده می شود و این پدر از آن روز به بعد، طرفدار تیم رامپلا شده و هر بازی در استادیوم به تشویق این تیم می پردازد.
اما امشب در میلان، دیگر داستان احساسی منتخب فیفا بود که جایزه بهترین هوادار سال دنیا را به دست آورد. سیلویا پرین گرکو، مادر برزیلی طرفدار تیم پالمیراس، به پاس ۵ سال همراهی فرزند نابینایش در استادیوم و گزارش زنده بازی های پالمیراس برای او، جایزه بهترین هوادار فیفا را به دست آورد.

نیکولاس، فرزند سیلویا، به دلیل برخی اختلالات، در ۴ ماهگی به دنیا آمد و از ابتدا نابینا بوده. او اکنون ۱۲ سال دارد. از ۵ سال پیش این مادر و فرزند با هم به استادیوم می رفتند و سیلویا برای پسرش بازی ها را گزارش می کرده است؛ دقیقا مشابه قصه ای که محمد و عادل، در فوتبال ایران داشتند و یکی از جذابیت های اصلی بازی های نساجی در ورزشگاه شهید وطنی بودند.
سیلویا پرین گرکو در گفت و گویی که با خبرنگار ورزش سه داشت، اظهار داشت: نیکولاس همیشه به فوتبال علاقه داشته است. از ۵ سال پیش ما استادیوم رفتن را شروع کردیم. اوایل من یک هدفون روی گوش او می گذاشتم تا گزارش بازی را بشنود. اما بعدا متوجه شدم که دوست دارد صدای جمعیت و استادیوم را هم بشنود و از لحظات بازی لذت ببرد. این جرقه ای شد تا من شروع به گزارش بازی ها برای او کردم.
او افزود: باشگاه پالمیراس همیشه به یاد نیکولاس هست و رفتار بسیار خوبی با او دارد. نیکولاس تمام بازیکنان را می شناسد. او فرصت پیدا کرده با بازیکنان و مربیان این تیم ملاقات داشته باشد. حتی سال گذشته زمانی که تیم قهرمان ایالت شد، نیکولاس با همه اعضا به روی استیج رفت تا قهرمانی را جشن بگیرد.
این مادر فداکار ادامه داد: ما همه بازی ها را به ورزشگاه نمی رویم اما من هیچوقت از تکرار این کار و گزارش بازی برای فرزندم خسته نمی شوم. هرچند گزارش من هم شبیه گزارش های تلویزیونی نیست. همان چیزهایی را که می دانم، برای نیکولاس می گویم. مثلا برایش می گویم که رنگ موی فلان بازیکن، این است. (می خندد)
سیلویا کمی درباره فرزندش برای ما گفت: بازیکن مورد علاقه نیکولاس در پالمیراس، دودو است. فکر نمی کنم بیرون از کشور بازیکن محبوبی داشته باشد.
وی افزود: من خودم هم هوادار پالمیراس هستم. زمانی که یک دختر بچه بودم، همراه پدرم به استادیوم می رفتم. همیشه طرفدار این تیم هستم.

او در ادامه گفت: من در برزیل شنیدم که بعضی افراد شرایط مشابه ما دارند اما هیچوقت نتوانستم با آنها دیدار کنم. من ۵ سال است که این کار را انجام می دهم اما تازه سال قبل بود که یک نفر ما را در استادیوم دید. این همان چیزی است که من می خواهم به دنیا نشان بدهم؛ اینکه انسان های معلول، غیر قابل تماشا نیستند.
ضمن اینکه این کودک نابینای برزیلی در بازی های اخیر دوستانه تیم ملی برزیل موفق شد به استادیوم راه پیدا کند و در کنار ستارگان ملی پوش کشورش بایستد.

به گزارش “ورزش‌سه”، مهدی عبدی را تا قبل از دقیقه ۸۲ دربی شماره ۹۰ تهران عامه طرفداران فوتبال ایران نمی‌شناختند و شاید خیلی‌ از پرسپولیسی‌ها اصلا نمی‌دانستند چنین بازیکنی در تیم‌شان حضور دارد. شجاعت یک مربی مثل کالدرون و انگیزه و خواست خدا اما برای اینکه این بازیکن جوان به چهره ویژه فوتبال ایران طی ساعات گذشته تبدیل شود، کفایت می‌کرد.

با همه تمجیدهایی که از مرد قدرتمند مسابقه استقلال و پرسپولیس انجام شده اما شاید جالب باشد بدانید که عبدی تا همین دو سه سال قبل نه فوتبالیست حرفه‌ای که یک طرفدار دو آتشه پرسپولیس بود. پسری اهل روستای قراخیل از توابع قائمشهر که مثل اکثر هم سن و سال‌های خود در منطقه طرفدار پرسپولیس بود و به عشق این تیم بارها به ورزشگاه آزادی تردد کرده بود.

ویدئویی که منتشر شده و این عشق به پرسپولیس را نقل می‌کند هم در همین راستا است؛ عبدی با پیراهن پرسپولیس و گرمکنی طوسی رنگ و ساده ساعت‌ها راه را همراه دوستانش پیمود تا نظاره‌گر آخرین مسابقه تیمش در لیگ هفدهم باشد. زمانی که پرسپولیس با برانکو ایوانکوویچ روند خوبی را ادامه می‌داد. آن زمان امید نزد جوانان پرسپولیسی موج می‌زد و همین امیدواری‌ها است که حالا باعث شده مهدی عبدی از روی سکوهای طبقه دوم ورزشگاه به زمین چمن این ورزشگاه برسد و حساس‌ترین گل فصل تیمش را بزند.

عبدی در دربی ۸۵ طرفدار پرسپولیس بود، مسابقه‌ای که پرسپولیس با گل علی علیپور برنده‌اش شد؛ دقیقا به تاریخ ۴ آبان ۱۳۹۶، یعنی درست زمانی که علیپور هم از منطقه‌ای دور افتاده به ترکیب پرسپولیس رسیده بود. او در دربی این فرصت را با نظر برانکو یافت و تک گل پیروزی‌بخش تیمش را زد. گلی که به آینده‌اش بسیار کمک کرد و به عنوان آقای گلی لیگ برتر نیز با پیراهن پرسپولیس رسید. گفتیم که عبدی اهل روستای قراخیل قائمشهر است، درست مثل علی علیپور.

دو سال بعدتر حالا عبدی در دربی ۹۰ نقش علیپور در دربی ۸۵ را ایفا کرد؛ مثل هم ولایتی‌اش خواست که رویاهایش تعبیر شود. او اما تازه اول راه است، فالوئرهای اینستاگرامش به نزدیکی‌های ۱۰۰ هزار نفر رسیده و دیگر گمنام نیست، اما راهی دراز در پیش دارد. کم نبودند بازیکنانی که یک شبه ره صد ساله رفتند و حالا اثری از آنها نیست. گل برتری دربی خوب است، اما برای پسری که تاکنون حتی یک حضور فیکس در ترکیب پرسپولیس را هم تجربه نکرده، تیغ دولبه است. او اگر مثل ۲ سال قبل که پرسپولیس را از روی سکوها تشویق می‌کرد و برای رسیدن به رویاهایش تلاش می‌کرد، حالا برای تمریناتش و فوتبالش وقت بگذارد، خوش‌شانس‌ترین بازیکن پرسپولیس بوده و از این شانس می‌تواند در آینده استفاده کند.