ماهیچه‌های بدن انرژی خود را از سوخت و سازهای هوازی و غیر هوازی تولید می‌کنند. سوخت و ساز هوازی برای فعالیت‌های بلندمدت مانند ماراتن و سوخت و ساز غیر هوازی برای فعالیت‌های کوتاه مدت مانند دوی سرعت به کار می‌روند.
پایگاه اینترنتی “Pratique” به شرح این موضوع پرداخته است.
انرژی غیر هوازی برای فعالیت‌های کوتاه و شدید که نیاز به اکسیژن زیادی ندارند، استفاده می‌شود. یک فعالیت بلند مدت که بیشتر از 40 ثانیه طول می‌کشد، از سوخت و ساز هوازی برای تولید اکسیژن مورد نیاز استفاده می‌کند.
این منبع ثانوی که برای فعالیت‌های بلند مدت مانند دوی استقامت و ماراتن از آن استفاده می‌شود از سوختن اسید پیرویک (که باعث کاهش گولیکوژن می‌شود) و اسیدهای چرب استفاده می‌کند و منشاء آن چربی‌های ذخیره شده در بدن است. اسیدهای آمینه و پروتئین‌ها کمتر به عنوان منبع انرژی به کار می‌روند. بدین ترتیب ماهیچه‌ها از راه‌های مختلف و پیچیده انرژی خود را تامین می‌کنند و این راه‌ها بستگی به نوع فعالیت ماهیچه‌ها دارد. درست مانند ماشین‌ها که با توجه به میزان و نوع حرکت‌شان (حرکت در شهر، حرکت طولانی) از سوخت‌های مختلف استفاده می‌کنند.
برای استفاده از سوخت‌ها، بافت‌های ماهیچه‌ای به شکل‌های مختلفی مجهز می‌شوند. در بدن سه نوع ماهیچه داریم: دسته اول بافت‌های ماهیچه‌ای کندی هستند که به آن‌ها بافت‌های نوع یک گفته می‌شود و از سوخت و ساز هوازی استفاده می‌کنند. این بافت‌ها همدیگر را تشخیص می‌دهند زیرا میتوکندری بیشتری دارند و از چربی‌های بدن برای سوخت و ساز هوازی استفاده می‌کنند.
دسته دوم بافت‌های ماهیچه‌ای سریعی هستند که به آن‌ها بافت‌های نوع B2 گفته می‌شود، آن‌ها از سوخت و ساز غیر هوازی استفاده می‌کنند و دسته دیگر بافت‌های ماهیچه‌ای نوع A2 هستند که از هر دو نوع سوخت و ساز برای تولید انرژی استفاده می‌کنند.
تقسیمات این بافت‌ها در عضلات مختلف، متفاوتند. بافت‌های ماهیچه‌ای کند که عروف بیشتری دارند و چربی (تری گلیسیرید) و میوگلوبین (ملکولی که اکسیژن خون را تامین می‌کند و ماهیچه‌ها را سرخ‌رنگ می‌کند) دارند، بیشتر در عضلات باز کننده مثلا در عضله پشت ساق پا وجود دارند.
همچنین تقسیمات بافت‌ها در عضلات به بدن فرد و ورزشی که انجام می‌دهد نیز بستگی دارد. برای مثال یک دونده دوی سرعت بیشتر در بدنش بافت‌های سریع عضلانی دارد و از سوخت و ساز غیر هوازی استفاده می‌کند اما یک دونده ماراتن که مدت طولانی‌تری می‌دود، بیشتر بافت‌های کند عضلانی دارد.