بگذار بگذریم آقای قلعه نویی!!!

این سیمای بدون روتوش امیر قلعه‌نویی است؛ یک جرزن قهار که همیشه خدا کاخش را بر نسیان افکار عمومی و داستان‌سرایی‌های پوپولیستی بنا کرده. بعد از ماه‌ها لاف شایستگی زدن، قلعه در زمین خودی جام حذفی را هم به رقیب حیثیتی واگذار کرد تا دوباره یاد مهندسی نتایج و دست‌های پشت پرده بیفتد. با احتساب ۳۰ دقیقه وقت‌های اضافی، تیم او امسال ۳۰۰ دقیقه برابر پرسپولیس بازی کرده، اما دریغ از ۳۰ دقیقه فوتبال؛ بعید است محمدهوتن، عزیزدردانه پورشه‌سوار بابا هم در مجموع این ۳بازی ۳موقعیت گل برای تیم پدرش به یاد بیاورد؛ مخصوصا این مسابقه آخر که فقط ۳۳ درصد مالکیت توپ در اختیار میزبان بود و حتی پنالتی مرحمتی داور پشت دروازه هم افاقه نکرد. امیر اما همچنان سررشته بهانه‌جویی را رها نمی‌کند.

این چیزها البته از او عجیب نیست؛ کسی که اول فصل قرارداد سه‌ونیم میلیاردی با سپاهان بست، اما بر سر عوام‌الناس منت گذاشت که: «با خدا معامله کرده‌ام.» عجب معامله شیرینی! در نشست خبری پیش از همین بازی آخر، امیرخان فرمودند: «همیشه حرف حق زده‌ام و بابتش هزینه داده‌ام» یکجوری که اصلا انگار کنفرانس خبری در حصر خانگی برگزار می‌شد و ما نمی‌دانستیم! به راستی او از کدام هزینه حرف می‌زند وقتی از ۱۸ سال لیگ، ۱۶ سالش را عموما سرمربی ثروتمندترین و پرمهره‌ترین تیم‌های ایران بوده و بقیه‌اش را هم روی نیمکت تیم ملی سر کرده؟ آیا آخرین پناهنده پرچم ژاپن در ایران، اساسا با خط قرمزی به نام «شرم» آشناست؟ چطور وقتی برانکو توی روی کارلوس کی‌روش می‌ایستاد «مسلمان واقعی» بود، اما حالا که حسرت جام گرفتن امیر را شش‌ساله کرده، بادکنکی است که با خط و ربط‌های پنهانی هوا شده؟ چطور وقتی زاهدی‌فر همین دو ماه پیش گل سالم استقلال جلوی سپاهان را مردود کرد «یکی از بهترین داوران ۴۰ سال گذشته» بود، اما حالا نوکر و عمله صحنه‌گردانان پشت پرده شده؟

آیا امیر ابا ندارد از فرافکنی‌هایی که نتیجه مستقیمش زنجیر کشیدن هوادار احساسی روی تماشاگر رقیب و آتش زدن اتومبیل شخصی –شاید همه سرمایه زندگی- مشتی عکاس رنجکش است؟ بگذریم که حالا بزرگترین متهم تاریخ برای خودش یک پا دادستان و مدعی‌العموم شده. کاش یک روز فقط گوشه‌ای از این پرده ضخیم کنار می‌رفت و مثلا معلوم می‌شد کمیته اخلاق از چه زمانی و بعد از کدام بازی خاص تصمیم گرفت حضور گلرهای خارجی در لیگ برتر را کلا ممنوع کند. به قول بازنده عصبانی این روزها، مثال زیاد است، خیلی زیاد. بگذار بگذریم!

به قلم رسول بهروش