فرا رسیدن شهادت مظلومانه اولین مظلوم عالم، حضرت علی (ع) تسلیت باد.

امشب در کوفه چه خبر است ؟چرا کسی به یتیمان کوفه سر نمی زند؟کودکان یتیم دو شب است که چشم انتظار معشوق محبوبشان هستند؟دیگر برای آنها نان جو و کاسه شیر اهمیتی ندارد، آنها همبازی شان را می طلبند. آنها یار ناآشنایشان را می جویند.
زنان بی سرپرست کوفه دو روزی است که کسی را برای روشن کردن تنور یا حمل بار و نگهداری کودکان شان،یار و یاور خود نمی بینند.
یکی از این زنان به یاد می آورد که روزی آن غریبه که هر روز به بچه هایش سر می زد و با آنها بازی می کرد،هنگام روشن کردن تنور صورتش را مقابل آتش گرفت و با خود زمزمه کرد،بسوز علی و بدان که اگر به یتیمان و مستمندان بی توجه باشی آتش در انتظار توست. آن پیرمرد نابینای ساکن در خرابه های اطراف کوفه،دو شب است که گوش سپرده تا صدای گامهای استوار هم صحبت هر شبش را بشنود اما دریغ که هرچه بیشتر گوش می سپارد کمتر می شنود.
پیرمرد ناامید نشده،نگران شده چه آن دوست ندیده و هم صحبت هر شب که برایش لقمه می گرفت و با مهربانی در آغوشش می گرفت، بدعهدی و پیمان شکنی نمی دانست. نخلهای کوفه هم بی تابی می کنند.
آنها هم دلتنگ نجواهای مرد همیشه بیدار شبهای کوفه اند.چند شبی شده که نوای «یارب ارحم ضعف بدنی و رقهجلدی» به گوش نمی رسد.
نخل ها هم گوش تیز کرده اند تا صدای مولا که دیگر به ناله شبیه است را پرقدرت تر بشنوند تا این موسیقی دل انگیز را سالیان سال در غیاب صاحبش برای خود زمزمه کنند.
امشب چاه نیز سرک می کشد به خانه امیر کوفه که آیا دیگر نمی خواهی برای من درد دل کنی؟هنوز هم سنگ صبورت هستم بیا ای مولای من. کاسه های شیر در دستان کودکان،نان جو که دیگر آن خشکی همیشگی را ندارد در دستان زنان و مردان،اما کار از کار گذشته و سم تیغ ملعون ترین مرد روزگار کار خودش را کرده،مولا که شوق جانان دارد و شور وصال دیگر ماندنی نیست،پیامبر و زهرا منتظرش هستند اما بیش از همه حضرت دوست، انتظارش را می کشد.
مولا می رود اما در دقایق آخر سفارش قاتلش را می کند،حسن را سفارش می کند به رعایت حق ابن ملجم ملعون،زینب را به حسین و حسین را به عباس می سپارد.
سفارش عجیبی است اما چرا علی برادر کوچکتر را به مراقبت از برادر بزرگتر سفارش می کند،آری کربلا در راه است و علی می داند که این دو دست نازنین چه می کند در دفاع از اهل بیت حسین